Wat een dag en we zijn nog niet in Bryce

Als we weer op weg zijn, natuurlijk eindeloos door-fantaserend over de Goblins. Slaan we bij Hanksville rechtsaf richting Torrey.
Vlak voor die afslag rijden we hier langs.

Dit is echt. Het heet geen natuur te zijn en het wordt gebruikt door terreinwagens om te crossen,
maar wij vonden het wel mooi.


In de buurt van Cainville wordt onze aandacht getrokken door Hickman Bridge Trail.
Die Trail lopen we. Achteraf weten we niet waarom. We hebben toch wel genoeg Arches gezien.
Het is heet en de klim is pittig , maar we halen de brug.

We rijden het Capitol Reef National Park in. 

Het wordt groen dus er is water.

Morgen zullen we naar Bryce rijden met aan de linkerzijde van de weg het Capitol Reef National Park en aan de rechterkant Dixie National Forrest. Ik ben benieuwd.

Bij Cathedral Valley is een prachtig Visitors Center en een supergroene camping, maar ik heb nog geen zin om te stoppen. 

Dan moet ik wéér overschakelen. 

Na zo'n dag?

In Torrey vinden we een super ongezellige camping, RV Park Wonderland, een Subway met een benzine station en Broken Spur Inn & Steakhouse.

Het waait inmiddels hard. We hebben geen zin om het tentje op te zetten

Op de camping huren we een Cabin en  in het Steakhouse gaan we eten.

In het Western restaurant eten we heerlijk.

Een voortreffelijke steak voor een voortreffelijke prijs.

Op weg naar Bryce Canyon National Park

Heerlijk op ons gemak hebben we maandagmorgen 1 september het kamp af gebroken en de auto weer ingeladen.
10 minuten zijn we daar mee bezig.
We zien onze buren vroeg op staan, koffers gaan pakken, alles schoon poetsen.
Wij kloppen de tent uit en klaar.
Vandaag zal onze rit door het San Rafael gebied lopen.
Begrippen als San Rafael Reef, San Rafael Swell, San Rafael River, en de San Rafael Dessert.
We kruisen in de San Rafael Dessert de Green River en natuurlijk de  San Rafael River.
Deze rivieren staan nooit droog en je herkent ze op kilometers afstand omdat het ineens groen is in het landschap. Er zwerven in het gebied nog grote kuddes bizons.
Wij hebben ze niet gezien.
Wel komen we aan een stuk door Pickup Trucks tegen met alle soorten boten erachter. Later vinden we uit dat dit gebied onder andere via Route 95 toegang heeft tot Lake Powel, zo'n beetje het grootste watersport gebied van de VS.
Ik zal het fenomeen San Rafael nog wel eens onderzoeken. Geologisch gezien moet het heel bijzonder zijn.
Wij zien van het San Rafael Reef alleen de oostkant tot we in de buurt van de Dirty Devil River een opening in het gebergte zien.
Ik zit door de warmte en de saaiheid in slaap te kachelen en reageer op een bord langs de weg
Goblin Valley State Park.
Daar gaan we kijken, bral ik. Ik rem en sla rechtsaf.
We betalen toegang en zien ondertussen langs de weg  wat vreemde natuursteen obstakels staan.

Ik wrijf mijn ogen uit en kijk nog eens goed.
Goblin????

Kobold, aardmannetje, gnoom, kabouter

Zover als ik kan kijken staan er in het terrein noem het kobolds, aardmannetjes, gnooms, kabouters.

Noem het paddestoelen, noem het trollen.

Je ziet ze uit de berg te voorschijn komen op de achtergrond.
Het zand waait of spoelt weg en daar staat weer een nieuwe rij en al valt er op de voorgrond een rijtje om. Er komen gewoon weer nieuwen aan.
Ik moet er het fijne van weten.
Zoiets heb ik nog nooit gezien.
Hier ontstaat een sprookjesboek.
Hier moet ik wat mee.

Hier gebeurd wat mee.

Ik kan niet stoppen met het maken van foto's. Ik let niet op de sluitertijd, het diafragma.

Ik ben alleen bang dat ze straks gaan lopen en dan ben ik ze kwijt.

Dus let niet op de kleur. Het is allemaal rood/geelachtig. Let op de vorm.

Wat een gerollebol. 

Wat mooi.

Wat gek.

Ik denk dat als vanavond de zon onder gaat, ze allemaal van plaats gaan verwisselen en dat ze morgenochtend allemaal met een lange neus kijken of we ze allemaal weer kunnen vinden en wie wie is of wat wat is.

Ik ga nog even door.
Ik heb ze dus..........

Arches National Park dag twee

We hebben gisteren al geconstateerd dat minstens nog een dag in dit Park ronddwalen een bijzondere ervaring zal zijn.
Er zijn diverse Trails uitgezet langs de meest spectaculaire elementen in dit Park, maar ook met de prachtigste uitzichten.

Niet alle tochten zijn even ongevaarlijk.
Soms balanceer je op een richel met aan allebei de kanten een duizelingwekkende afgrond.
Mieke was er een beetje bang voor, maar toen ze deze foto zat te nemen, had ze nog niet helemaal in de gaten, dat ze zowel links als rechts een meter of tweehonderd naar beneden kon kukelen.

Er staat dan ineens op een helling een kleine Arch alsof het niets bijzonders is.

Op een bepaald moment was ik het wel even zat om weer door het mulle zand naar weer zo'n wereldwonder te gaan kijken.
Aangegeven stond dat een Trail naar de zogenaamde Broken Arch zou leiden.
Mieke vond in de schaduw in een diepe spleet deze kolommen en Arch.
Een paradijs voor kinderen.
Lekker knoeien in het zand en koel door de aanwezigheid van schaduw en gekoelde rots.
Ik zou er een ijstent openen.

Ik heb het al eerdere geschreven. 'We zijn hier niet voor de sport'
De Devils Garden Trail, die we vandaag lopen, is niet de makkelijkste in de omgeving, maar wel een van de mooiste.
Op een bepaald moment moesten we een steile en spekgladde rotsrug opklimmen.
Klimhoek 45˚ Hoogte een meter of  15
Met je handen kon je alleen proberen je evenwicht te bewaren, maar houvast had niet op dat stuk steen.
We moesten volledig vertrouwen op de kwaliteit van onze schoenen en hopen niet uit te glijden.
Als je valt als jonge vent, zul je er war schaafwondjes aan overhouden, maar als een ouwe lul als ik onderuit ga en ik breek iets, moet ik kilometers over niet erg goed begaanbaar terrein op een brancard naar de bewoonde wereld gesleept worden.
Ik loop als een jonge gek in een lijn die rots op.
Aan de kwaliteit van mijn nieuwe LOWA Renegade GTX mankeert niets. Ik beheers het kunstje nog mijn voeten zo neer te zetten dat een maximale druk ontstaat op het volledig oppervlak van de zool.
Na deze exercitie is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Ik heb geen last van binnensluipende overmoed.

Deze Arch is niet zo lang geleden bijna ingestort. Het is nu een flinterdun stuk rots, maar dat was anders.
De brug was ongeveer vier keer zo dik, maar de hele onderschil is er met donderend geraas vanaf gevallen. Er waren op dat moment mensen in de buurt die op het plotseling gekraak de goede kant zijn op gevlucht, want geen 10 seconden later verdween het grootste deel van de Arch in een immense stofwolk.



Er mag niemand meer onderdoor.

Aan het einde van de Trail komen we deze dubbele Arch nog tegen.

We genieten op deze hoogte, we zitten op ongeveer 1600 meter, van de geweldige uitzichten over bijna oneindige uitgestrekte vlakten, waar deze bizarre natuurelementen uit te voorschijn komen.

Als we tenslotte na twee dagen zwerven door dit paradijs voor vreemde steenconstructies, het Park verlaten, staan de drie dominees nog bij de ingang te roddelen.

s'Avonds hebben we ons getrakteerd op een Mexicaan.
Morgen trekken we richting Brice

Arches National Park

zaterdag 30 augustus

We gaan op weg naar Arches National Park achter Moab.
We kiezen voor Route 163 naar de Route 191.
Ik zou niet meer weten waarom we niet door de Valley of the Gods  over Route 261 en Route 95 zijn gereden.
We vinden uit waarom het plaatsje Mexican Hat zo heet.

We drinken in Bluff de lekkerste koffie in Amerika tot zover en, blijkt later, ook de lekkerste koffie daarna.
Een bijna Gallerie-achtige tent smaakvol ingericht, met veel kunst aan de muur en vrij veel gasten, die zich te goed deden aan een kennelijk smakelijk ontbijt.
Comb Riche Coffee  combrichecoffe.com

Later op onze reis hebben we uitgevonden dat erin Bluff meer te doen was dan alleen lekker koffie drinken.
Niet zeuren, we hebben maar drie weken.
Je hoeft je op een trip als die van vandaag niet te vervelen. De weg staat bekend als scenic en is dat ook.
Je komt langs Blanding en Monticello.
In Monticello slaan we eens een keer rechtaf de 491 op om te kijken hoe groot zo'n dorp nu eigenlijk is.
Er wonen nog geen 2000 mensen en eigenlijk is het dorp niet meer dan 1 straat breed.
De weg rolt zich als een traploper voor je uit. Er is niets voor ontgraven op opgehoogd. Een weg met een perfecte grondbalans.
Aan de horizonnen steeds spectaculaire gebergten. In het land steeds vreemde, achteloos achtergelaten steenklompen van soms een meter of honderd hoog
Bij  La Sal Junction  staan we ineens voor een smakeloos aangekondigde dierentuin-achtig iets in een ronde rotsen omgeving. HOLE"N THE ROCK. Tweehonderd meter verder stoppen we op een van de mooiste picknick plaatsen langs welke snelweg dan ook. Het contrast is verbijsterend.
Maar een kilometer of tien voor deze smakeloze uitspanning, heeft Mieke de Wilson Arche beklommen.

We rijden Moab in en zonder ons te realiseren dat het zaterdag is en dat het maandag Laborday is en heel Amerika een lang weekeinde vrij heeft, rijden we in een ruk door naar Arches National Park en naar binnen.

Het is mooi, het is heel mooi.

Arches National Park

Als we het Park in rijden staan we na zo'n 6 km bij het zogenaamde Park Avenue en zeg zelf 'het lijkt er wel een beetje op.

De V6 gaat aan de kant en de bergschoenen gaan aan. Echt zonnig is het niet op dat moment maar we vinden dat we deze natuurlijke architectonische wonderen te voet moeten benaderen.

De volgende foto's hebben niet met Arches te maken, maar ik heb wel gezien wat ik zag en wat ik zag was fascinerend.
Alles ontstaan en nooit meer beroerd door mensenhanden.

Deze drie roddelende schriftgeleerden staan hier al zo lang. Ze zijn zo mooi.

En hoe het mogelijk is dat deze steen al zo lang op dat puntje staat en er niet af kukelt??

Ik vond dit lijken op een soort bibliotheek, maar het vergelijken doet onrecht aan de abstractie van de constructie.

Ik weet, zeker als ik er naar kijk hoe dit is ontstaan. 

Hoe dit is overgebleven na die waanzinnige tijd bloot staan aan verwering.

Verplaatsen Noordermeer, is er mooi niet bij. Maar je hebt hem wel kapot geduwd. Er is aan de onderkant een scherf af. En nu ??

We maken een enerverende wandeling tussen deze kolossale constructies door.
We rijden het park verder in. We rijden langs versteende duinen.

We maken het mee dat de bewolking langzaam  optrekt en de zon meer diepte aan het landschap gaat geven.

En waar zijn nu die Arches? zal een opmerkelijke lezer denken.
Nou hier bijvoorbeeld.

We zijn helemaal op gegaan in wat we zagen en zijn door gereden tot helemaal achterin het park. Daar is de camping.
VOL.
Hoe zat dat ook al weer met een weekeinde met vervolgens Labourday??
In het Visitors Centrum van het Park, helemaal aan het begin van het Park, krijgen we een lijstje met campings langs de Colorado rivier.
We gaan ze langs, maar ze zitten allemaal vol.
De enige hotels waar we nog terecht kunnen zijn duidelijk boven ons budget.
Op de enige typische stadscamping van Moab, waar we al drie keer langs zijn gereden, was probleemloos genoeg plek.
We gooien s'avonds een overheerlijke steak op onze prive BBQ. We drinken nog wat bij ons kampvuurtje voor we ons terugtrekken in onze tent om morgen op herhaling te gaan bij de Arches.