Akkoord er staan genoeg Wilgen op het terrein, maar er is nog weinig, er is nog niets geknot.
We wilden er gewoon even uit. Desnoods vlak naast de deur.
Dus hebben we onze Hilton vlak naast de deur geparkeerd.
Omdat we pas knap laat op de zaterdagmiddag vrij waren, was het niet onmogelijk maar in ieder geval niet wenselijk om nog eens uren te gaan rijden om een minstens zo'n mooi plekje als waar we nu zitten te vinden.
De Knotwilg is een nieuwe kampeerplaats van SBB midden in de Biesbosch in aanleg.
Omdat het stevig waaide en we toch besist buiten koffie wilden drinken, hebben we de uifel aan de Hilton opgezet.
(de L van mijn toetsenbord doet het niet ekker, dus als er ergens 'u' staat weet de ezer wat ik bedoe)
Na een stevige wandeling door de polders en over de dijken, hebben we heerlijk genoten van een kostelijke maaltijd. Een waterige zon kon het niet winnen van de toch niet zo dikke bewolking.
Vermeldenswaardig: We waren er heilig van overtuigd dat we alle reisspullen nog in de bus hadden en dat was ook bijna waar. Alleen hebben we in het late najaar vorig jaar al ons bestek in het tuinhuis gebruikt bij een BBQ en nooit terg gelegd in de Hilton.
We hebben dus gegeten met een aardappelschilmesje en een dessertlepeltje.
Het was er niet minder lekker om en je neemt eens een keer niet van die grote happen.
Inmiddels was de zon begonnen aan zijn definitieve ondergang.
Langzaam zakte hij onder het dunne wolkendek uit op weg naar de horizon.
Eerst vervormde hij nog tot een schitterend rood ovaal, maar toen hij aan de onderkant begon af te platten, was het snel bekeken.
Wij hadden de keus of de verwarming in de Hilton aanzetten of niet lang wachten met onder de wol kruipen.
Wij hebben voor het laatste gekozen.
De afgelopen week is vermoeiend genoeg geweest.
We hebben onze fietsen niet voor niets mee genomen.
Voor we weer op huis aan zijn gegaan, dachten we een rondje te kunnen fietsen om te zien hoe de aannemerscombinatie Noordwaard (met Boskalis, Martens van Oord, van Hattum en Blankenvoort en de Gebr. van Kessel) er in de Biesbosch voor staat.
Het lijkt of het werk is getemporiseerd. Her en der staat wat equipement, er wordt aan één gemaal te gelijk gewerkt en alle wegen lopen dood (ook voor fietsers).
Van een rondje kwam dus niets.
We hebben nog wel geprobeerd om over een paar stukken dijk, die nog niet klaar waren, van het ene stukje weg naar het andere te komen, maar vergeet het.
Als de combinatie eind 2015 klaar wil zijn, zullen toch wat meer mensen en materieel in moeten zetten.
Ze hebben geluk dat het lang mooi weer is geweest en nog is, anders zou ik bang geweest zijn dat veel van hun dijkwerk al weer weggespoeld zou zijn.
Ik hoop voor de burgers van Nederland dat het contract met de combinatie ook 30 jaar onderhoud dekt.
Ander wordt het ieder jaar bloeden.
Ik ga toch maar een keer per jaar kijken, hoe het er bij staat.
naschrift:
Maandagochtend
Aan het sjouwen met onze fietsen (door de bermen dijk af en dijk op, door te grote kuilen fietsen en alle sportieve acties die horen bij een wieler-cross-country) zijn we vanmorgen allebei wakker geworden met ongekende spierpijn in het hele lijf.
