Sedona Arizona

Maandag 25 augustus          

Vandaag rijden we over de oude, en toeristisch Route 69 naar Camp Verde, waar ik het eerder al over heb gehad.

We bezoeken er Montezuma Castle maar ook de Montezuma Well.

Iedere dag stroomt er 1,5 miljoen gallon of te wel 5,7 miljoen liter of te wel 5700 M³ water 

de bron in en weer uit 

Dat water heeft een temperatuur van 76º F of 24.5ºC.

Deze bron voorziet Beavercreek en omgeving al weet ik veel eeuwen van zijn water.

We zijn net onderweg en ontdekken dat alleen Wet Beaver Creek en Wet Beaver Wilderness al zoveel potentie in zich heeft om drie weken in te vertoeven en doorheen te trekken dat we niet weten wat dat moet worden.

Sedona is onze volgende bestemming richting de South Rim van de Canyon.

Er bestaat geen twijfel over waar je bent terecht gekomen als je onderweg naar Sedona, Red Rock Village binnen rijdt midden in Red Rock State Park.

Gedurende onze hele reis worden we iedere hoek die we om gaan,  verrast door schitterend rotspartijen die op alle mogelijke manieren door zon of maan worden aangelicht. Rotspartijen die schaduwen werpen, die op ieder ander moment er anders uitzien. Iedereen probeert dat te benoemen naar een vergelijking met iets of iemand die ze in de steenmassa's herkennen.
Voor mij hoeft dat niet.
Voor mij zijn het massale bijna organische abstracties, die miljoenen jaren geleden zijn ontstaan door een vulkanisch proces of die door bewegingen in de aardkorst zijn opgedrukt of juist zijn verzonken.
Massale abstracties die , bewerkt door wind, water en zand, onder invloed van extreme hitte of extreme koude zijn geworden wat ze nu zijn en zullen veranderen in weer honderdduizenden of miljoenen jaren.
Ik laat ze, benoem ze niet en geniet er van.

We bezoeken natuurlijk de Chapel of the Holy Cross uit 1956 in de bergen boven Sedona.

De wanden van deze kapel lijken uit de rots te zijn gesneden.

Schitterend in zijn gecompliceerde eenvoud.

Er dreigt zwaar weer.
We twijfelen vandaag al of we morgen via Flagstaff naar de Grand Canyon zullen rijden of dat we morgen relaxed eens gaan kijken wat er over is van Route 66.
We rijden vandaag wel naar Flagstaff, maar gaan er alleen maar slapen.
We bezoeken een winkel met alleen maar cowboy kleren, hoeden en laarzen. Boot Barn
Ik zie me nog niet in de V6 zitten met een te wijd rood geruit overhemd, een broek met flossen en een cowboyhoed op.
Mijn crickethoed doet het nog uitstekend met zijn brede rand om mijn hele hoofd heen.
overigens koop je hier gewoon in de Walmart een geweer, een pistool, een fileermes en alle soorten munitie.
Er dreigt geen zwaar, er komt morgen zwaar weer. Onweer en later veel regen.

Cottonwood

Vanmorgen, toen ik veel te vroeg wakker werd, realiseerde ik me dat ik nog steeds op reis ben.

Dat ik wel over ben gegaan tot de orde van de dag, maar dat ik ondertussen bezig ben alle beelden van de afgelopen weken en alle verhalen van de afgelopen weken aan het bekijken en aan het beluisteren ben.

Ik ben verrast en ik was drie weken lang verrast.

Omdat we ternauwernood voorbereid waren op deze reis, kon het zo’n verrassing worden.

Ik ga gewoon goed gebruik van mijn nog op reis zijn maken bij het uitzoeken van mijn foto’s en bij het beschrijven van alle emoties, beelden en fantasieën die zo’n reis oproept.

We zijn op weg. Nog moe en volledig uit een tijdritme door de chaos van de reis.

We staan s’morgens om zes uur onze koffers te pakken en denken dat we ons verslapen hebben.

Zondag 24 augustus Cottonwood

Goed, we zijn onderweg naar de Grand Canyon.

Op onze Michelin kaarten lijkt dat niet zo ver, maar het is, even wennen, zeker 400 mijl rijden.

We zijn van de snelweg afgegaan, er moet genoeg te zien zijn, en komen onder andere terecht in Jerome, een oud mijnstadje dat zich heeft omgetoverd in een hippie, jaren 60 aanzichtkaarten dorp.

Als we er in een B&B willen overnachten, wordt er $ 120,= gevraagd voor de goedkoopste kamer.  Alsof we dan in Huis ten Bosch logeren.

We dalen met Ohs en Ahs en schitterende uitzichten af richting Cottonwood.

In de meeste klein stadjes als Cottonwood, vinden we uit, liggen alle Motels en goedkope eethuizen bij elkaar op loop afstand in één en de zelfde wijk.

Zeer overzichtelijk.

Tevoren heb ik uitgevonden (ja, ja er is wel iets voorbereid) dat “Motel 6” een goedkope, over het hele land verspreidde slaap-plaats-aanbieder is. Dus gaan we het proberen.

Na wat afdingen komen we met de uitbader van het motel tot een deal.

Iedere prijs in VS is echter zonder Belasting en zonder Service.

Je krijgt dus altijd rare prijzen.

Een pak lucifers van  $ 1,99 kost met Tax $ 2,13.

Voor je het weet loop je scheef van het gewicht van waardeloze centen in je portemonnee.

We eten een steak bij een Mexicaan, die toevallig ook de buurman van het Motel is en slapen voor negenen.

Met de V6 op stap in Amerika

We zijn even weg geweest en ik ben zo onhebbelijk geweest om ons verhaal tot nu toe voor mezelf te houden.
Ik vertrouw nu de komende dagen misschien weken onze avonturen met foto's toe aan mijn Blog.
Voor de lezer is het nieuw maar voor mij is het een beetje opnieuw beleven van de afgelopen drie weken. Kom op, we gaan op reis
We hebben zoveel plannen gehad voor deze vakantie, maar vier weken voor 'welk vertrek dan ook', werd het ineens een rondje natuur in het Zuidwesten van de Verenigde Staten. (vraag maar aan Joke en Han)
Arizona, Utah, Nevada, Colorada, New Mexico en California.
We zijn zo goed en zo kwaad als mogelijk was aan het voorbereiden geslagen.
Tickets was het belangrijkste, daarna een reservering van een hotel voor de eerste nacht (zonder bestemming-adres kom je dat land niet in) en een vervoermiddel anders kom je niet in dat hotel.
Met British Airways konden we het goedkoopst naar Phoenix Arizona vliegen.
Op het vliegveld van Phoenix Arizona stond een dikke Chevrolet voor ons klaar. Een Impala met een 3.6L V6 moter met 305 paardenkrachten, die er voor zorgden dat ik in precies 6.8 seconden 60 mijl per uur kon rijden.

De Chevrolet werd door ons onmiddellijk omgedoopt in V6 en is ook zo de hele vakantie blijven heten.
Het hotel wat we besproken hadden was Econo Lodge Phoenix Airport.
Daar zijn we uiteindelijk op de laatste dag van onze reis terecht gekomen.
Waarom Phoenix Arizona? Phoenix alleen klinkt zo stads. Als je er net als de Amerikanen Arizona achter zet, krijg je iets lekker kneuterigs.
Dus wen er maar aan. We zijn in totaal 2 dagen in Phoenix Arizona geweest en dat zullen jullie ook weten ook.
We zijn 23 augustus vertrokken.
Op onze eerste dag in de VS hebben we niet in het gereserveerde hotel geslapen. Dat lag aan British Airways. Zij hadden ons transport uitbesteed aan US Airways.
Voor een professionele en vooral keurige persoonlijke behandeling door maatschappij en personeel, moet je niet bij US Airways zijn.
Van de binnenkomst in het land van niet US inwoners maakten de Amerikanen in Philadelphia een onvergetelijke ervaring.
In een honderden meters lange polonaise trokken we, meest Europeanen, op naar de te weinig loketten van de Passport Control.
Dit feest duurde bijna drie uur en omdat we op Schiphol al aardig wat vertraging hadden opgelopen door een kapotte AC, misten we achter elkaar twee aansluitende vluchten naar Phoenix Arizona.
Voor ons in de polonaise werd een vooruitziende Nederlander, met een veel te grote mond, door een boterhammen-met-pinda-speurhond betrapt op het illegaal invoeren van Nederlandse met boter besmeerde en met palingworst belegde boterhammen.
Het enige resultaat van dit incident was dat de man zijn boterhammen bij de customs officieel moest aangeven en dat de grote mond een stuk kleiner werd.
Die dag, 23 augustus, vlogen we niet meer naar Poenix Arizona.
De volgende dag stond de V6 nog geduldig op ons te wachten.
Na wat praktische inkopen, koelbox, wegwerp bestek, kampeerbordjes en nog wat meer geneuzel, zijn we op stap gegaan.

In de bermen van de wegen die we passeerden, stond iets anders dan Paardenbloemen en Berenklauw, waar we zo aan gewend waren.
Maar een Cactus kan je bijna evenveel ongemak bezorgen als een Berenklauw.
De temperaturen leken ook een stuk hoger dan in Nederland.
Gelukkig bleek 91 graden Fahrenheit te zijn en niet Celsius.
Maar dan is het toch ongeveer 33 graden Celsius warm.
Het is heerlijk voor pijnlijke botten en gewrichten.

Ons eerste bezoek was aan de omgeving van Camp Verde, waar in de rotsen de restanten te vinden zijn van Montezuma Castle dat moet zijn aangelegd en gebouwd door de Sinagua Indianen rond het jaar 1400.

Bij een alleraardigste Ranger, een wat oudere, zeg maar stokoude, vrijwilliger met een Padvindershoed op, kopen we voor $ 80,= een Nationale Parken kaart.
Nu mogen we zonder betalen alle Nationale parken in met zijn tweeën en een auto.
Ze gelden echter niet voor 'State' parken. Daar moet je dan nog gewoon voor betalen.
We hebben achteraf de kosten er uit gehaald. Niet ruim, maar wel met een beetje winst.

De kop is eraf.