Een Nawee

Verdreven door het slechte weer tussen Phoenix en Las Vegas zijn wij op onze reis in Amerika naar het westen getrokken en in de Siërra Nevada terecht gekomen.
Het Yosemite Park, werd voor onze reis hoog aangeprezen
Het tond niet hoog in de planning en ik moet zeggen
Het viel ons tegen.
Het stond in brand en wat niet in brand stond was al afgebrand.

Dit was het reisadvies voor zomer 2014

Het Yosemite National Park is nog te bezoeken. Open zijn Yosemite Valley, Glacier Point en Wawona / Moriposa Grove. Deze zijn bereikbaar via Highways 140 en 141. Tioga Road is vanwege de brand niet bereikbaar via deze wegen, maar wel via Big Oak Flat en Tioga Pass Entrances.

Hier zijn we dus ook per ongeluk langs binnen gekomen en weer uit gegaan

Het gedoe met beren was op zich al vervelend genoeg, maar toen we er vertrokken en we er achter kwamen dat de z.g. Deer Mouses er een veel grotere bedreiging vormden dan de beren, was het eigenlijk helemaal balen.
We hebben bezoek gehad van die beesten in onze mondvoorraadkluis. De muizen hebben alles wat we bij ons hadden aangevreten. Alles moest dus zo’n beetje worden weg gegooid.
Het beest verspreidt het Hantavirus, waar je knap ziek van kunt worden en zelfs in meer dan 30% van alle besmettingen kun je er dood aan gaan.

Dit zijn notities van deskundigen

Het hantavirus wordt overgedragen door de ‘deer mouse’; 20% van deze muizen die in het Yosemite National Park leven zijn drager van het virus.
Het virus veroorzaakt twee syndromen: de hemorragische koorts met renaal syndroom en het cardiopulmonaal syndroom.

De mortaliteit van vooral het laatste syndroom is hoog.

Toen ik dus de laatste weken grieperig werd met nare hoofdpijn en duizeligheid, had alleen de gedachte aan dat klere beest me dus al weer te pakken. Ik lig er niet wakker van, maar ben wel even bij de huisarts langs gegaan. Het is geen Ebola en ze kan er ook geen Hanta van maken dus de dokter denkt dat ik het maar even aan moet kijken. Gelukkig heb ik niets aan mijn ogen.

Zo zien die schattige beestjes er uit

Maar ik zit intussen dus wel ziek thuis en wijt de hoofdpijn en duizeligheid maar aan stress.

Ik heb natuurlijk de laatste weken dagenlang in een niet natuurlijke houding achter mijn computertje gezeten en dat dan de irritatie van je RSI-polsen, via je RSI ellebogen en schouders naar je RSI nek en hoofd gaat ligt voor de hand.






Dus ga ik maar eens op PAUZE





Een uurtje klooien per dag moet kunnen en de rest laten we over aan PARASETAMOL.

Er was er een jarig....................

....................HOERA..................

De Herfst heeft er nog niet zo veel zin in.

Dit zag ik toen ik zondagochtend vrij vroeg wakker werd en mijn neus tussen de gordijnen door stak. 

Nadat mijn gasten waren vertrokken zijn we heerlijk gaan wandelen bij Dorst en dat ligt weer bij Breda


De volgende plaatjes waren de wakkerworders van vandaag.
Het voordeel van de herfst en de winter is onder andere dat ik voor de zonsopkomst en de zonsondergang, de deur niet meer uit hoef.
Alles gebeurd recht voor mijn raam.

van Gogh

Er stapte een wolk vrouwen met kinderwagens uit, in de Paulus Potterstraat.

Tramlijn 2, de in de top tien van Tramlijnen van de National Geographic staande tramlijn.

Toen kwam er ook nog een oude man met een kinderwagen naar buiten.

Hij stak de straat over om de van Baerlestraat in te lopen. 

Misschien moest ie naar naar het Concertgebouw.

Nee, hij liep verkeerd. Hij draaide zich om en ging terug de Paulus Potterstraat in richting Rijksmuseum.

Nu zag ik dat de kinderwagen niet gebruikt werd als een verkapt boodschappenwagentje.

Er zat een vrolijk om zich heen kijkend meisje in.

Aan de handgrepen van de reuze wagen bungelde een reuze, ik noem het een Baby Tas, maar het heet geloof ik een verzorgings- of luiertas. Hij had het kindje 'compleet' geleend.

Zeer doelbewust liep de oude man naar het van Goghmuseum, waar een dubbele rij wachtenden onder aan de trap naar de ingang stonden.

Een suppoost die alles in goede banen aan het leiden was, begeleide de oude man met de kinderwagen gelijk langs alle rijen naar de buitenlift voor rolstoelen. 

Ik  kreeg de indruk dat ze elkaar kenden. De oude bediende geroutineerd zelf de lift.

Op de hoogte van de entreehal stond een jonge dame, ook in uniform bij de lift de oude man op te wachten en leidde hem gelijk naar de kassa. Hij mocht voor gaan. Niemand protesteerde en een vertedert gemompel ging door de ook hier lange rijen.

Ik wilde natuurlijk zien hoe dat afliep en ben ook maar in de rijen gaan staan.

Het koste mij ongeveer een dertig minuten voor ik mijn jas in de garderobe kwijt was.

Ik kwam de man later nog op de eerste verdieping tegen. Uiterst relaxed en geamuseerd door de hele jonge kunstkenster

De klein meid zat luidkeels met haar armen zwaaiend de kleurrijke schilderijen aan te wijzen en te benoemen. Ta, tata, ta. Duidelijk impressionisme.

Ik overweeg eens langs te gaan in de Kringloopwinkel om mij een Rollator aan te schaffen.

Ik heb namelijk op de site van het van Goghmuseum uit gevonden dat gebruikers van rolstoelen en rollators zo'n voorrangsbehandeling krijgen. Dan hoef je niet iedere keer een kindje te lenen.

Overigens kun je met je Museumkaart ook tevoren een datum en een tijd reserveren, maar als je zoals ik, een impulsbezoeker bent, kun je beter een rollator in je auto hebben liggen.

Toen ik de boekwinkel op de begane grond in liep, zag ik de oude man met het meisje weer keurig begeleid met de lift afdalen naar het straat niveau. Het meisje zat vergenoegd aan een soepstengel te te knagen.

Hij zal wel weer vertrokken zijn met Tramlijn 2 richting Nieuw Sloten

EIEREN EN PEREN

Rudolph

Nu ik het toch over eieren heb.
Zes eieren per dag, zeven dagen in de week.............
De koelkast puilt uit.
Dit, in combinatie met een andere koelkast met de perenoogst 2014, heeft mij op het idee gebracht eens bij Rudolph van Veen langs te gaan.
Van eieren en peren moet je taarten kunnen maken.

Als ik helemaal niets te doen heb, kijk ik wel eens TV bijvoorbeeld naar 24Kitchen
Of de duvel er mee speelt is dan altijd Rudolph van Veen bezig in Rudolph's Bakery.
Taarten aan het maken.

Ik hou niet van taarten maar het goddelijk gemak waarmee hij kennelijk allemaal keurig tevoren afgemeten hoeveelheden meel, zout, suiker, melk, eieren, boter, amandelen, kaneel, anijs, en weet ik veel wat nog meer, bij elkaar gooit, roert, kneed, uitrolt en weer oprolt, ten slotte in een vorm propt, in de oven zet, het er 10 seconden later uithaalt, uit de vorm schudt en er een stuk uit snijdt...............Dat is fantastisch. Dat kan ik ook.

De man zet daar in 10 minuten een kunstwerk op de wereld. Hij zegt dat het nog smaakt ook.

Ik ben gistermiddag de onderdelen voor zo'n creatie bij elkaar gaan zoeken en voor zover niet in eigen keuken aanwezig, gaan verzamelen.
Ik ga een platte 'perenamandeltaart' maken. Een taart met een doorsnede van 45 centimeter.
Daar gaan we al weer.
Een vorm van 45 centimeter is in de omgeving van Gorinchem niet te koop.
Wel een vorm van 28 centimeter. Die is wel elektrolytisch vertind.!!!!!!!
En nu?
Alle hoeveelheden op mijn lijstje zijn voor een taart van 45 centimeter.
Om nou alles eerst door 45 te gaan delen en dan weer met 28 te gaan vermenigvuldigen???
Van die 6 peren blijf ik dan wel mooi met iets meer dan 2 peren zitten.
Ik besluit niet te gaan rommelen met de hoeveelheid grondstoffen. Als het straks de vorm in moet, geld voor mij gewoon het zwaar beladen 'VOL IS VOL'

Mijn 10 minuten taart bouwen wordt anderhalf uur.

De keuken ziet er uit alsof er een stuifmeelbom is ontploft. Alles wat los hoort zit met deeg of beslag of roomboter ergens anders aan vast geplakt.
De deegroller vormt een warme eenheid met een grote snijplank. (ik kan kilo's bloem op mijn plank gooien en aan mijn roller smeren, maar als ik de roller op het deeg zet, rolt het zich gewoon op om de roller)(dus, heb ik geleerd doe ik er vanaf nu vershoudplastic tussen) (inmiddels is je aanrecht dan al een gigantische bende)
De gootsteen is verstopt door een restje amandelsnippers op het roostertje.
Bij het wegspoelen (wat moet je er anders mee)(Rudolph bewaart het allemaal, maar hij moet direct na deze taart er nog een paar bakken) dus bij het wegspoelen van het te veel aan deeg en beslag, moet je oppassen dat je geen kokend water gebruikt anders gaart het deeg in de zwanenhals van spoelbakken en ben echt ver van huis.

De oven staat op 180˚, de peren zijn in het beslag gedrukt en de amandelsnippers met suiker en eitwit (gatver wat plakt die troep) om de rand heen gestrooid.
Na 35 minuten moet de taart gaar en mooi bruin zijn.

Of ie gaar is weet ik niet, maar mooi bruin is ie in ieder geval niet.
Nog maar 5 minuten langer bakken.
Nog niet bruin.
Ik zet de oven op 220˚ en wekker op 9 minuten. (daar worden mijn broodjes op zondagmorgen ook mooi bruin van)

En ja PRACHTIG
'Pas op hoor, je moet de rand eerst voorzichtig los snijden..............'
Ik klip de springvorm open en TATA daar staat mijn PERENAMANDELTAART van Rudolph.
Niks los snijden, hij wil er gewoon uit
Beetje glazuur (ingekookte wijn en perensap opgedikt met aardappelzetmeel) op de peren voor het glimmen
Snufje stuifpoedersuiker er op.

Ik durf hem nog niet aan te snijden.
Morgenochtend komt Dominique en die heeft verstand van taarten dus......

3D

Een van onze kippen is een opleiding decoreren begonnen.
Waarschijnlijk met het oog op Pasen.

Ze loopt in die tijd van het jaar altijd al wat mopperig rond in het hok.
Met een gezicht van 'Doe je het daar allemaal voor?'
'Dan pers je er weer zo'n 60 gram ei uit en dan gaan die mensen er een beetje mee zitten kleuren'
'Schande!'
Ze was het duidelijk zat.

Gisteren lag haar eerste probeersel prominent boven op de stapel eieren te glimmen.
Ik was diep onder de indruk van haar 3-D kunststukje.

Of ze het zelf heeft bedacht of zich toch een beetje heeft laten inspireren door het lok-ei?
Het lok-ei voor onze kippen is een knal geel golfballetje van een onbestemd merk.

Maar het levert van die mooie plaatjes op

'De dijken deugen niet' zeggen de deskundigen.
De dijken langs de Waal  zijn zo'n 15 jaar geleden geheel vernieuwd.
Nu wordt geroepen door de deskundigen van 2014 dat de dijkverzwaringen/vernieuwingen toen niet goed zijn uitgevoerd.
Wie zijn die deskundigen??
Wie heeft er gelijk?
De deskundigen uit de jaren negentig?
Of de deskundigen van vandaag?
en Wat betekende deskundigheid 15 jaar geleden?
en Wat betekent deskundigheid nu?

Iedereen wordt wel eens geconfronteerd met een schoolverlater, die prachtige verhaaltjes kan schrijven en veel papier kan produceren, maar zegt dat iets over zijn ervaring, deskundigheid of over zijn kwaliteit?

Deskundigen die anno 2014 lopen te blaten over piping alsof ze het zelf hebben uitgevonden en weten kennelijk niet dat het fenomeen voorkomt sinds er hoopje grond zijn gemaakt en er aan een kant water tegen kan staan
Het heette vroeger bij de boeren hier  KWEL en dat kwam door onderloopsheid en dat loste je soms op met plaatselijke een damwand of door ontlasting van de waterdruk, maar daar ga je geen dijk voor afbreken en een nieuwe maken.

Ondertussen zijn de diverse aannemers al ruim een jaar bezig met het rommelen aan de pieren voor onze deur.
Dan wordt ie verhoogd, dan moeten de stenen van de verhoging er weer af.
Dan worden er stenen vervangen, dan moet er weer stenen van die vervanging af en week later er weer op
De laatste actie was dat Boskalis zo'n beetje alle pieren heeft afgegraven tot ver onder het waterniveau en de funderingen heeft verwijderd. Daarna zijn er redelijk rendum nieuwe pieren gestort en is er in de uiterwaard op het land een verhoging met zand aangebracht. Waarschijnlijk om bij het eerste het beste hoge water weg te spoelen. Waarheen?
Vanmorgen werd er weer een beetje steen rondom de punten van de pieren los in het water gegooid.

Het mag kennelijk wat kosten, maar wie is verantwoordelijk voor de directie?
Dat kan geen deskundige zijn mijnheer de Dijkgraaf.

EPILOOG, nou ja

We moesten ons laten verrassen en dat is aardig gelukt.

Vier weken voor vertrek vroegen vrienden ons
"Waarom gaan jullie niet lekker een paar weken naar Amerika?"
"Naar zuidwest Amerika?"
"Naar Arizona en zo met al die mooie parken?"

Ja, waarom niet?

Het was snel beslist.
We hadden ter voorbereiding zo weinig tijd dat het wel verrassen moest worden.
Het was fantastisch.

Joshua Tree National Park

Even ter informatie.

We hadden aan camera's een Nikon D90 en een Fuji FINEPIX bij ons.

Voor communicatie had Mieke haar Samsung GALAXY S2, ik een Nokia Lumia 625 en EEN Samsung  GALAXY Tab2 tablet.

Ik kon geen foto's die met de camera's waren gemaakt ter informatie naar de achterblijvers in Nederland sturen.

De foto's die ik bij mijn berichten deed maakte ik met mijn Nokia.

Dat waren dus plaatjes zoals deze:

Ter zake Joshua Tree Park

Ik denk dat dit park, in ieder geval vandaag, het meest rustige park was wat we hebben bezocht.

We hebben er uren in rond gereden en eigenlijk geen mens gezien.

Het park is genoemd naar de Joshuaboom, die eigenlijk geen boom is, maar een bladplant.

Yuka-achtig.

Ze kunnen wel 15 meter hoog worden.

Ze komen maar in een heel beperkt gebied voor.

Wij vonden ze erg fotogeniek.

Ze passen ook erg goed in een 'rots-hopen-landschap'

 

Ik weet nog steeds niet of het een leuke bijnaam is of dat de planten echt zo heten, maar op een heel klein stukje van de woestijn waar we doorheen reden stonden deze:
Teddy Bear Cholla Plants.

Ze moeten erg brandbaar zijn, maar dat hebben niet uitgeprobeerd.

Tussen al dit geweld ligt er ineens een meloentje.
Waarschijnlijk het resultaat van een weggegooide pit.
Over tien jaar garandeer ik je hier een mooi Meloenenbos.

Een stukje verderop staat de Ocotillo.

Omdat het de afgelopen week ook hier in de woestijn behoorlijk moet hebben geregend, was er behoorlijk wat groen. Zoals ook aan deze Ocotillo.

Als die planten zich willen vermenigvuldigen moeten ze dat snel doen.
In Saudi was het niet anders. Een paar dagen na de regen is de woestijn groenig en gelijk daarna bloeit het spul om na weer een paar dagen al vrucht te dragen.
Wij hebben het in verte gezien en niet fatsoenlijk vast kunnen leggen, maar neem van mij aan dat bij een volgende bui de woestijn weer klaar is voor een volgende bloeibeurt.

We rijden uiteindelijk over de snelweg door de Coloradowoestijn naar Phoenix.

Onderweg lijken we nog spookrijders te zijn, maar gelukkig bedriegt de schijn.

Er rijdt een vrachtwagentransport voor ons en een flauwe bocht in de snelweg doet de rest.

Leuk!!

HET ZIT ER OP.

Nog een avondje in een goed Western Steak Restaurant eten en ook lachen omdat ik verward werd met iemand.

Nog een dagje door Phoenix zwerven (je doet de stad evt 3 keer op een dag).

Niet meer naar de Arizona Diamontbacks omdat de wedstrijd te laat begint.

Inchecken en een uur of 9 opgevouwen zitten in een oude rammelbak van British Airways.

Dan weer thuis.

Wel lekker.

Even wennen.

Coyotes

Donderdag 11 september.
We hebben genoeg broodjes en nog allerlei soorten beleg, dus hoeven niet ergens te gaan ontbijten.
We schuiven de koolbox en onze twee plunjezakken in de V6 en gaan op ons gemak op stap door het gebied, dat duidelijk is onttrokken aan de woestijn.
Fantastische irrigatiesystemen voorzien de meer dan vruchtbare grond van voldoende water om indrukwekkende oogsten voort te brengen.

Druiven, sinaasappelen, allerlei soorten noten, katoen. 

We rijden op een bepaald moment langs boomgaarden met rijpe Granaatappels.
Later begrijpen we dat in verband met overproductie er niet wordt geoogst.
We hebben spijt dat we de boomgaard niet hebben geplunderd.

De melkveehouderijen, die we tegenkomen zijn gigantisch.
We weten dat alleen al in Californië er meer dan 1200 bedrijven zijn met meer dan 500 koeien.
Maar veel bedrijven die we hier zien, hebben meer dan 3000 koeien.
We letten niet goed op de mededelingen van Tom en rijden dus genoeglijk verkeerd.
Dat geeft niet want wat we zien is interessant genoeg.
Iets voor Bakersfield komen we op de snelweg.
We willen ergens iets stads voelen na drie weken natuur en lopen in een buitenwijk van Bakersfield een Mall in.
Eigenlijk is het maar een malletje.
We kijken wat rond, eten en drinken wat, doen een plas en gaan weer verder.
Feitelijk moeten we tot Phoenix zo'n dikke 500 mijl door de diverse woestijnen te rijden.
Over de  kale Tehachapi Bergen, waar we duizende windmolens op staan, komen we in de Mojave woestijn.

In de buurt van Lancaster zijn allerlei test gebieden voor vliegtuigen.
Het is een leeg gebied, maar er wordt wel op vrij grote schaal olie gewonnen.
Tussen de bossen windmolens staan de olietanks en rijden treinen af en aan met respectievelijk volle en lege tanks.

Ons doel is vandaag Jushua Tree National Park.
Als we er aankomen, wat behoorlijk wat moeite heeft gekost omdat het Park vrijwel nergens op een fatsoenlijke wijze is bewegwijzerd, is alles dicht.

Geen probleem. Via een kronkelweggetje waar we werden begroet door een lokale schilpad, kwamen we op een van de meest primitieve maar uiters pittoreske campings van onze reis terecht.

Er zijn hier geen beren en ook niet veel mensen. Er hoeft dus niet in kluizen.
Na het eten, het is inmiddels donker en de maan is nog niet op, worden we bij ons kampvuurtje verrast door een enorme lange streep van iets wat uit de hemel valt. We horen geen klap dus moet het voor het de grond zou raken zijn opgebrand.
We mogen wel een hele grote wens doen.



Net als we slapen, worden wakker van een smartelijk gejank. Ik denk als eerste aan een vrouw, die wordt opgevreten door een beer, maar dat kan niet.
Tussen het janken door klinkt er af en toe een blafje.
Het is een Coyote.
Mieke wil naar buiten
De maan is op nu en zij wil het beest wel graag zien. Ik ben er niet zeker van of het er een is of een groep.
Van mij mag ze de tent niet uit.
De volgende morgen vinden rondom de tent duidelijke sporen van de Coyote.
We kunnen aan de sporen niet zien hoeveel het er waren.
Voor de spanning houden we het op een roedel.

De rangers bevestigen later dat er in het gebied veel Coyotes voorkomen.
In groepen of alleen.

Na de BEER nog een keer de boom in

Nog steeds woensdag.
Er komt soms geen eind aan een dag.
Na onze beer, kan de dag trouwens toch niet meer kapot.

We gaan natuurlijk nog wel even naar de de grootste boom kijken,

 met de grootste kruin

en met de grootste voet

We rijden via een duizelingwekkende steile en kronkelende weg, bergafwaarts het Park uit.
Langs de weg wordt op borden keurig aangegeven, hoe je met een automaat, remmend op je motor, zo'n lange afdaling kunt maken zonder je remmen te verbranden.
Dat weet ik nu dus ook en dat vergeet ik nooit meer.
Als je het Park uit bent zit je ook gelijk weer in de gribus.
Er is niet veel meer te vinden om te logeren of te kamperen, laat staan om te eten.
Na toch nog wat kilometers, onder andere langs Woodlake komen we in Exeter, een beschaafd stadje in de buurt van Visalia terecht. Niet bedoelt maar wel mooi mee genomen. Mieke regelt een motel.
We zijn moe.
s'Avonds eten we heerlijk en ontspannen in een Thaais restaurant.
We gaan nog twee dagen zwerven.
In ieder geval staat ons nog twee dagen woestijn te wachten met onder andere een bezoek aan Joshua Tree National Park.

Een BEER

Het is nog steeds woensdag 10 september.
We rijden op de Generals Highway in de buurt van Wuksachi Village en Wuksachi Lodge.
(Dit zegt de lezer niets maar de schrijver des te meer)
Omdat we niet veel meer te eten hebben, slaan we af om te kijken of we in het dorp bijvoorbeeld brood en melk kunnen scoren. Een beer denkt daar kennelijk het zelfde over.

EEN BEER.
Ja hoor, rechts van de weg staat een bruine beer.

 

Dan gaat ie ook maar eens verder. Naar het dorp denk ik om brood, melk en honing te scoren.

 

Gelukkig ligt mijn camera altijd klaar in de console tussen de twee voorstoelen.
En hij deed het deze keer gelukkig.
Ik ben heel blij met deze voor ons unieke beelden.
We hebben bij de receptie van de Lodge maar gemeld dat er in de directe omgeving een volwassen beer rondloopt.

Seqoia and Kings Canyon National Park

Het is inmiddels woensdag 10 september en het einde van onze reis komt in zicht.
We hoeven alleen maar te zorgen dat we vrijdagavond in Phoenix zijn om in te kunnen checken en de volgende dag onze V6 in te leveren

Het is nog koud en we gaan hier boven in het park nog een wandelingetje maken en dan kun je maar beter nog een stel extra pijpen om je kuiten hebben.

We ontbijten in Cedar Grove Lodge op zijn Amerikaans met pannenkoeken.



We verwachtten absoluut niet zo'n lux resort in deze wildernis.

Dit zijn geen eikels, maar vertel me maar wat het wel zijn.??

Vlak bij onze camping komt de Kingsriver als een waterval uit de bergen.
Het is de rivier waar we gisteravond laat lang langs hebben gereden en die na behoorlijke regenval behoorlijk angstaanjagende vormen kan aan nemen en dat bleek ook de afgelopen week het geval geweest te zijn.
De Rangers die we tegenkwamen waren stenen van de weg aan het verwijderen en meegesleurde bomen aan het verwerken.

De volgende foto's geven een impressie van de route die we gisteravond hebben gemist.

Bijna alle plaatsen die we deze vakantie hebben bezocht, zijn de moeite waard om een hele vakantie door te brengen. De ongereptheid van de natuur en de bijna onmogelijke variëteit is geweldig.

Onze kinderen zeiden vroeger wel eens 'Meer mooi is niet mooier' en daar heb ik deze reis vaak aan moeten denken.

Neem dit stuk rots. Isoleer het van de rest van de berg en iedereen wil dit toch graag 1 x 2 meter thuis aan de muur hebben hangen.
En dit hangt dus gratis op ongeveer twee afstand van de weg waar we langs rijden.

We zijn natuurlijk in deze parken in verband met de grootste en oudste bomen op aarde.
En wat moet je daar van zeggen?
Eerst gaan we Grant Grove Village, waar we gisateravond niet gelogeerd en niet gegeten hebben.
Hie staan wel een stel stevige bomen. Zowel Redwoods als Seqoia's
Ik kan wat feiten geven, maar je moet ze echt zien. Op een foto is het gewoon een boom. Misschien zie je dan zelfs wel dat het grote boom is.
Maar................

Redwoods
worden zo'n 115 meter hoog en 200 jaar oud
Aan de voet kunnen ze een diameter hebben van 6-7 meter

Seqoia's worden ruim 90 meter hoog en tot 3,500 jaar oud.
Aan de voet heeft de stam een diameter tot 12 meter.
Maar dat die bomen er al zo lang staan. Op dezelfde plaat en wat ze daar en in die tijd allemaal
hebben meegemaakt.
Ze stonden daar en hadden geen keus

Kijk naar de wortel van een omgevallen Seqoia

Hier staan er een paar bij elkaar. Het zijn nog jonge bomen. Goede morgen!

In de kruin van een van de grootsten, de General Grand Tree, zou ik wel een boomhut willen hebben.

Dit is niet te gebruiken als brandhout, maar je kunt de jaarringen tellen en aan de hand daarvan bepalen hoe oud die bomen ongeveer zijn

 

We trekken naar een ander eind van het Park waar nog wat meer Seqoia's staan.