Een nieuw Avontuur

We hebben er melding van gemaakt. We gaan een klein maandje naar de warmte.
Overwinteren in Maleisie. We gaan luieren aan het strand, rondreizen en nog eens luieren.
Het grootste deel van de voorbereidingen van ons reisje naar Maleisië is gedaan.
Dat wil zeggen. We hebben onze route bepaald en alle bezoekje aan plaatsen en gebieden waar we perse naar toe willen, vast gelegd.
Een overzicht.

Allen ons bezoek aan Belum, liet zich wat moeilijk regelen. Maar ik heb gisteren van onze agent in Gerik bericht gehad dat ons verblijf in Belum OK is.

We vertrekken 3 januari met Emirates via Dubai naar Kuala Lumpur.

We komen daar om een uur of drie aan en nemen de trein naar het centrum van de stad, waar we een fraai hotel hebben geboekt. Het Furama hotel Bukit Bintang ligt midden in de stad in de Gouden Driehoek.

We blijven hier 2 nachten uitpuffen van de reis en gaan dan naar Melaka.

Veel mensen zeggen dat het niet meer leuk is door de vele toeristen, maar het is wel de stad met de meest koloniale geschiedenis.

We gaan met de bus heen en terug en slapen 2 nachten in het Venus Boutique hotel.

Een eenvoudig hotel met alle bezienswaardigheden van de stad om de hoek.

Terug in KL slapen we 1 nacht in het Sky expres hotel en vliegen de volgende dag rond twee uur naar Langkawi waar we om drie uur aankomen om een dag of vijf te genieten van de zon, de zee en het eiland. We slapen 4 nachten in T star cottage, een kampongachtig complex op ca 200 meter van de zee en het strand en in een straat vol uitstekende eethuizen.

Terug in KL blijven we bij de airport slapen in het Sri Enstek hotel.

De volgende morgen verzamelen we een auto en gaan onder eigen controle op reis.

We rijden eerst naar Taman Negara, waar we logeren in Holiday View Inn.

Taman Negara mag je volgens geen enkele reisorganisatie of folder missen. We zullen het zien.

Vanaf hier maken we wat toeren door de bush en zijn van plan ons het eten in de lokale eethuisjes uitstekend te laten smaken.

Na twee nachten vertrekken we richting Cameron Highlands. Dit gebied is vooral beroemd om de thee en de aardbeien.

We hebben voor deze omgeving nog geen echte plannen.

Ik heb wel een hotel in de omgeving gevonden wat beroemd is om de ontbijten.

Het hotel zelf schijnt nog al ouwbollig te zijn. Past wel bij mij.

Van de Highlands moeten we tijdig vertrekken, want we worden op tijd in Gerik verwacht vanwaar we met een bootje naar een Kampong midden in een meer worden gebracht. We blijven daar drie dagen en gaan onder andere over het water de mooiste tochten maken.

Ons verblijf is daar All in, want naast accommodatie is er niets.

Na Belum brengen we de auto terug in Penang.

Misschien blijven we een paar nachten in Penang, maar we vertrekken er om, en dat weten we nog niet precies nog een paar dagen naar Langkawi te gaan (met de boot over zee) of we gaan  nog naar Pangkor en we gaan in ieder geval nog een paar dagen Kuala Lumpur bekijken.

Ik ga proberen om met mijn tablet een fatsoenlijk Blog bij te houden.
Jullie merken het wel.

29-11-2013 TEGEN ZONSONDERGANG

We houden het niet droog.
Dat staat vast

Dat ziet er dus zo uit.

Julius 27-11-2013

Kort tussendoor

Vandaag maar weer eens wat aandacht voor Julius, die zich ontwikkeld tot een gezellige, fantasierijke huisgenoot.

Hij is kieskeurig met zijn eten, maar wie is dat niet hier in huis.

Hij is niet erg waaks, dus houden we de huisbel nodig voor bezoekers.

Hij heeft dieptevrees. Hij durft geen trap op of af en durft ook niet in de vensterbank te liggen.

Alle speeltjes die je voor hem koopt zijn in een kwartier kapot.

Botjes (van de soep) en speciale balletjes zijn Juliusproef.

Hij laat alle gasten na verwelkomen met rust en krijgt met de dag minder slaapbehoefte.

Van lange wandelingen krijgt ie een steeds betere conditie en moet er dus steeds verder gewandeld worden.

Van apporteren kan ie niet genoeg krijgen. Ik gooi mijn armen uit de kom als ik niet oppas.

Deze foto is van een tijdje geleden, maar

ik heb vanmorgen de camera maar eens mee genomen in de uiterwaard.
Nadat ie uit gedold was, wilde mijnheer wel even stil staan voor de foto.

4 november was de aap 8 maanden oud.
Hij is aan het uitgroeien tot een stoere ruigharig reu.
Vooral zijn achterhand wordt steeds steviger en voller.
Hij probeert ook alle snelheids records voor een teckel te breken.
Wij noemen het speren.
Als ik dat zeg, gaat ie er als een gek vandoor met zijn flapperende oren.
Dat heb ik nog niet vast kunnen leggen. Daar heb ik een wat grotere lens voor nodig op mijn camera.

Met water heeft hij geen probleem.
Het helpt tegen de dorst en je kunt er in staan, tegen blaffen en in zwemmen.
Daar is het vandaag geen weer voor.

Na een tijdje wil mijnheer wel weer naar huis.
Waar staat dat ook weer?

Ja hoor, dat overkomt ons dan

Gaan wij eens lekker ver op vakantie.
Gaan we lekker overwinteren in Maleisië.
Gaan we een van de eerste dagen lekker naar Langkawi.
Om lekker met ons gat in het witte zand onder een mooie palmboom uit te rusten van 2013.
Zet Anne-Gine Goemans van de Volkskrant in de rubriek Reizen op zaterdag 23 november Langkawi in de etalage.
Zitten we straks bil aan bil, net naast de schaduw van een palmboom op een gratis Telegraaf handdoekje met een tot muts gevouwen Volkskrant op ons hoofd de digitale nrc next te lezen op een gratis iPadAir met 16 Gb.
Bedankt Anne-Gine Goemans met de groeten aan Ria van der Hoff van Sunset Valley.

Verjaardag 2013

Over precies een maand ben ik van plan mijn 70ste verjaardag te vieren.
Dat doe ik deze keer gezellig in familie kring.
"Ik weet niet of ik op mijn leeftijd nog wel een groot feest kan trekken. '

Dat gezelschap, die familie, wordt ook steeds groter en de tekenen wijzen erop dat aan de groei  voorlopig nog geen einde is gekomen.

Wat betreft mijzelf, laat ik het maar gewoon bij mezelf houden, ik geniet nog iedere dag van het leven.
Daarvoor hoef ik alleen maar om me heen te kijken, van de krant alleen de strips te lezen en op TV alleen naar 24Kitchen te kijken.
Ik begin wel wat moeite te krijgen met de spiegel waar ik in ieder geval iedere morgen in moet kijken om mij zodanig toonbaar te maken, dat ik niet wordt weggezet als verwaarloosde zwerver.

De volgende foto's heb ik uit de oude doos op gevist en zijn momentopnamen uit mijn geschiedenis.
Wat zich  tussen foto 2 en nu heeft afgespeeld wordt goed gesymboliseerd door foto 3, die vooral veel bedekt.
Wat ie bedekt weet ik alleen.

foto 1

foto 2

foto 3

De kleurenprent begint meer op een afspiegeling van mijn dagelijks ochtend ritueel te lijken.

Ik heb William Shakespeare bereid gevonden om bij deze foto een tekst te schrijven.

Sonnet 22

My glass shall not persuade me I am old

So long as youth and thou are of one date;

But when in thee time’s furrows I behold,

Then look I death my days should expiate.

For all that beauty that doth cover thee

Is but the seemly raiment of my heart,

Which in thy breast doth live, as thine in me.

How can I then be elder than thou art?

O therefore, love, be of thyself so wary

As I, not for myself, but for thee will,

Bearing thy heart, which I will keep so chary

As tender nurse her babe from faring ill.

          Presume not on thy heart when mine is slain;

          Thou gav’st me thine not to give back again.

William Shakespeare

Het sonnet is vertaald door Willem van der Vegt en klinkt als volgt.

De spiegel kan me wat; ik ben niet oud
Als jij nog bij de jeugd wordt ingedeeld.
Pas als ook jij je huid niet strak meer houdt,
Komt, speurend naar mijn tol, de dood in beeld.
Want alle fraais waarmee jij je omhult,
Daarmee omkleed je ook het hart van mij,
dat in jou is, zoals jouw hart mij vult.
Hoe kan ik dan ooit ouder zijn dan jij?
En daarom, liefste, hou je in conditie.
Ik doe dat ook, jouw welzijn is mijn zaak.
Ik draag je hart, ik koester die positie,
Een kraamzuster die bij de baby waakt.
   Reken niet op jouw hart als ik moet gaan.
   Je gaf het mij voorgoed; ik hecht eraan.                   

                                                                                                              vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Het is volgens mij een doorlopende samenspraak tussen de kijker en het spiegelbeeld, die, hoe kan het ook anders, een hart moeten delen.

Er zijn huisgenoten, die iets anders in deze regels lezen

In de laatste regels zegt de kijker tegen het spiegelbeeld:

"Als mijn hart het begeeft, hoef jij, spiegelbeeld, er niet op te rekenen door te kunnen leven"

Daarbij.....de spiegel zal niet in scherven op de vloer vallen, maar toch....

Simpel, maar dat lees ik het er in. Er bestaat  een dichterlijke vrijheid, dus bestaat er ook lezers vrijheid.

Ik koester dit gedicht al mijn hele leven. 

Voor mij is het een van de mooiste sonnetten van Shakespeare.

Ik heb mij vanmiddag bij mijn hoog gewaardeerde cardioloog APK laten keuren.
Wat ie er van denkt weet ik niet, maar hij wil me pas weer over een jaar zien.
Die jongens houden niet van gezelligheid.

Herfst 2013

We zijn een paar weken geleden maar eens het bos in getrokken om te kijken of de herfst daar wel was uitgebroken.
In de tuin staan alle bomen nog behoorlijk in het blad en wel groen blad.
Er is niets omgewaaid bij de storm, maar wel is het regenscherm boven de kippenren weggewaaid.

We zijn wezen kijken in het bos op de Grebbeberg bij Rhenen en op de Amerongse berg.
Mooi, maar de hond kon nog niet lekker raggen in de gevallen bladeren.

Beoordeel zelf.

De overkant

We zien van hieruit natuurlijk al maanden dat de diverse aannemers aan de overkant driftig bezig zijn met het graven van sleuven en het sleuren met grond.

Het zicht op de werkzaamheden wordt behoorlijk belemmerd door de zomerdijk.

Je ziet wel iets boven de dijk uit steken en dat komt door het graven allemaal wel steeds lager te staan, maar....



De foto hieronder heb ik een keer s'morgens gemaakt.

De heren waren al lekker aan het werk bij hun zelf opgewekte kunstlicht, de langzaam opkomende zon en het licht van de orchideeënkassen.

Deze foto hebben ze half oktober op TV laten zien.

Gisteren was het prachtig weer en ik had niet zo veel te doen (dat wil zeggen ik kon niets zinnigs bedenken om te doen), dus ben ik op mijn fiets geklommen, ik heb de pont bij Brakel genomen en ben gaan kijken hoe ver ze waren.

Ik denk dat ze een derde van het totale werk aan de overkant hebben gedaan.

Hier recht tegenover lijkt de klus aardig geklaard. Aan het vervolg hierop richting Slot Loevestein moet nog worden begonnen. Als dat klaar is kan de definitieve doorbraak naar de rivier worden gemaakt.

Ze zijn wel al heerlijk driftig bezig met het Munnikkenland tussen de Waal en de Maas achter Slot Loevestein.

Op de plaatjes hieronder zie je vanaf de overkant de uitgegraven uiterwaard en de rivier.

Bij het bosje in het midden van de foto staat de kerk en Nehemia.

(als je op de foto's klikt kun je ze scherm vullend zien)

Ik krijg er zelfs koude voeten van

Het zijn niet de tranen in mijn ogen en ook niet de regen op mijn bril.

Nee hier zit ik de hele ochtend al naar te kijken en ik krijg er uiteindelijk toch de tranen van in mijn ogen.

Dit is natuurlijk niet het Raam.

Het Raam is hier in de polder te saai geworden. (het Raam is eigenlijk niet meer)

Maar af en toe wil ik toch wel laten zien waarom ik koude voeten heb of waarom het lijkt dat ik koude voeten heb.

7°C een strakke wind uit het westen en veel buien.

Herfst.

Weer voor met een goed boek in bed.

Het boek is er, het bed is er, het weer is er. Maarja......................

Ze zijn aan de Waal als gekken aan het werk.

Aan de overkant, tussen Brakel en Loevestein worden de uiterwaarden vergraven.

Dat wil zeggen dat er ongelooflijk veel grond wordt afgegraven en naar elders vervoerd om straks in de uiterwaard voldoende ruimte in de vorm van geulen te kunnen bieden aan het rivierwater als dat te veel stijgt.

Ook zijn aan de overkant de pieren drastisch verlaagd.

Aan onze, de noordkant en ook de buitenbocht, zijn de pieren een beetje verlaagd. Het stroomprofiel in de uiterwaard is echter behoorlijk gestroomlijnd.

Ik heb een mooi filmpje gemaakt van een leuke activiteit hier voor de deur, waarbij een stevige graver vanaf het strandje op een ponton wordt gereden, maar op een of andere manier krijg het verhaal niet in mijn blog.

Dan maar een stel fotootjes uit het rijtje achter elkaar

Voor de kenners. Boskalis voert hier het werk uit.

Overwinteren

Omdat ik dit jaar niet als vorig jaar en een aantal jaren er voor, een maand lang voor mijn raam naar een sombere rivier met meer of minder ondergelopen uiterwaarden wil zitten kijken.

Omdat ik niet weer door mijn tuin en de omgeving wil zwerven om alles wat zo goed als dood is, zich tot het uiterste te zien inspannen om de winter te overleven  om straks in de lente met een zucht te kunnen constateren dat het het heeft overleeft.

Ik doe heus vreselijk mijn best om het er allemaal nog toonbaar uit te laten zien. Kijk naar mijn blogs van januari en van het Raam.

Niets mis met de foto’s van zenuwachtig rond vliegende ganzen, die hopen genoeg open water met voldoende voedsel te kunnen vinden om straks sterk genoeg te zijn om te kunnen paren, eieren te leggen en daar zo’n 30 dagen zonder noemenswaardig voer op te kunnen gaan zitten om de soort in stand te houden.

Ik zou bijna trots worden op mijn optimisme, een bijna zuur soort optimisme, waarmee ik probeer de dramatiek van een dooie polder te romantiseren.

Het beschrijven en fotograferen van een net gevonden lijk.

Maar dat optimisme heeft zijn grenzen

Mieke is in de winter ook niet bepaald de vrolijkste.
Dus gaan we er maar eens iets aan doen

Ik herinnerde mij een voornemen van ver voor mijn  retirement.

Op  zakenreizen zullen velen mij op het vliegveld, voor ik terug naar huis vloog , hebben horen mompelen dat ik later hier wel terug wilde komen.

Niet om te werken maar om van de schoonheid van het land te kunnen genieten.

Dat heeft mij al wat leuke en mooie reisdoelen op geleverd.

Hoog op mijn lijstje staat nog steeds Maleisië.
Dit doel is al twee keer van het lijstje afgevoerd en 2 maanden geleden heb ik bij het opschonen van mijn computer alles wat ik verzameld had over Maleisië, in de prullenbak gegooid.

We gaan overwinteren.

We gaan niet zoals veel van mijn leeftijdgenoten en lotgenoten in een kleine vakantie bungalow op een Canarisch eiland zitten.

We gaan geen vakantiehuis in Portugal of Zuid Spanje huren om in zo'n huis met air conditioning maar zonder verwarming als nog weg te regenen met te lage temperaturen voor onze wat ouder wordende botten.

We gaan naar het tropische regenwoud.

Te zien aan de groenheid van dat woud kunnen we rekenen  op vaak een douche maar wel een warme douche.

En zeker gaan we een tijdje lui op een tropisch eiland met de gat in het witte zand in de warme zon genieten van de blauwe zee met zoveel onderwaterschoonheid dat de verleiding van een duik onweerstaanbaar zal zijn.

In januari doen wij dus even niet mee.

We werken nu de plannen uit en dat is al leuk.

Maar de tickets liggen op de kast, dus we gaan nu echt.

(wordt vervolgt)

Iris van Herpen

Iris van Herpen (29) wint Golden Eye.

12 september vorig jaar schreef ik

We bezochten de solotentoonstelling van Iris van Herpen en Yin Xiuzhen in het Groningsmuseum. Geweldig.Iris is nog te zien tot 23 september en het werk van Yin staat en hangt er nog tot 18 november.Iris van Herpen komt van ArtEZ in Arnhem en maakt fantastische objecten om vrouwenlichamen en gebruikt daarvoor bijzondere materialen verwerkt met traditioneel vakmanschap, gedetailleerd handwerk en de meest innovatieve technieken als 3D-printen.

klik hier en geniet

.http://www.irisvanherpen.com/

De rest van het verhaal in telegramstijl

Ik heb tijdens onze reis door Frankrijk, Spanje en Portugal  nog wel het een en ander geschreven, maar niet gepubliceerd.
Er gebeurde niet zo veel.
Ik zal in het kort samenvatten wat ons in die drie weken is overkomen.
Meerdere mensen hebben ons geadviseerd naar Picos de Europa te gaan.
Ik was er absoluut van overtuigd dat dat in Portugal  lag.
Nee dus. We hebben het niet gevonden en zijn er dus ook niet geweest.
We hebben wel door het naar zweetsokken stinkende Noord Spanje gereden.

Wat stinken die gemaaide korenvelden en wat zijn ze saai. Santiagogangers moeten er dagen doorheen lopen.
Santiago lijkt op Nijmegen na de vierdaagse. Maar zonder publiek en geen Via Gladiola.
In Portugal komen we al snel achter dat als je je boodschappen op de markt doet, je bijna gratis leeft.
Dat is vooral belangrijk voor de Portugezen. Je bekt valt open als je hoort wat een gemiddelde goed opgeleide Portugees verdient.
We blijven een weekeinde in Braga. We zijn er snel uitgekeken, maar er wonen wel aardige mensen.
Voor we de omgeving verlaten via een vrijwel onbegaanbare maar wonder schone route, gaan we natuurlijk langs bij Bom Jesus.

In Vila Real, waar we na Braga naartoe zijn gegaan, blijven we 4 nachten. (van maandag tot donderdag)
Niet omdat het er zo leuk en zo mooi is, maar omdat de versnelling kuren heeft.

De pook staat als een verlepte tulp in een te grote vaas op de vloer van de Hilton.
Er moeten voor 19 € nieuwe rubbertjes en palletje in, die niet voorradig zijn.
De frutsels plus arbeidsloon kost me 190,= €. (Er werden wel 6 uur arbeidsloon gespecificeerd)(als je autopech krijgt kan dat in Europa het beste in Portugal)
We maken een onvergetelijke rit door het dal van de rivier de Douro, het gebied waar de Port vandaan komt.

We logeren die nacht op de binnenplaats van een kasteel in Lamego.
De volgende dag gaan we naar Porto en parkeren de Hilton op ongeveer 150 meter van zee.
Als we op de fiets met Julius achterop, een dag Porto gaan doen, komen we midden in de maraton van Porto terecht.

Natuurlijk is alles afgezet en sommige overactieve politieagenten willen ons op onze fietsen zelfs niet doorlaten.
Van drinken komt niets, maar we eten er wel lekker en we klimmen op onze fietsjes wel naar de kathedraal en de Dom Luis I-brug.
De afdaling is ijzig stijl.

We trekken langs de kust naar het zuiden. De natte gebieden langs de Ria de Aveira is het domein van de vissers en direct bij Aveiro liggen voor de toeristen nog wat zoutwinpannen.
Aveiro is een leuk stadje. Alle stadjes in Portugal zijn wel leuke stadjes.

Met Julius komen we natuurlijk nergens in, dus beperken we ons maar tot het genieten van de natuur.

Met die natuur is niets mis. En er is genoeg.

We gaan op weg naar de Serra da Estrela en komen terecht in Covilha.
We zien wel erg veel gebieden, waar de bosbranden hebben huisgehouden.
Mooi is het. Bij Torre is het hoogste punt van Portugal de bovenkant van een torentje. Hier is een waar wintersportgebied met liften en sneeuwkanonnen.

We logeren die dag op een camping, overigens totaal verlaten, onderaan een skipiste bij Sameiro.
Het is een borstelpiste, Er kan dus het hele jaar worden geskied.
We gaan terug naar Nederland via Guarda (nog in Portugal) via Salamanca, Valladolid, Burgos en San Sebastiaan.

We logeren de laatste nacht in Spanjer boven op een klif bij Zumaia net na Deba aan de Golf van Biscaia.
We hebben na Santiago alleen maar heldere blauwe luchten gezien met een stralende zon.
Dat lijkt nu voorbij, maar s'ochtends ontbijten we in een warm ochtend zonnetje.
We kunnen nu natuurlijk in een ruk naar huis rijden, maar dan is in een klap de vakantie voorbij.
We besluiten lekker een dagje Loire te doen.

We logeren bij Tours en sukkelen de volgende dag langs de prachtige kastelen richting Orleans.
Orleans hoeft van ons niet meer dus rijden we direct naar en langs Parijs om de laatste nacht van onze vakantie in Attichy langs de rivier de l'Aisne door te brengen.
Deze vakantie was niet een typische Cees en Mieke vakantie maar wel super relaxed. Weinig activiteit, veel natuur en ook wel veel kilometers