South Rim Grand Canyon

(Toen wij woensdag 27 augustus in Grand Canyon vanaf de parkeerplaats naar een van de vele uitkijkpunten liepen, waren we gespannen nieuwsgierig naar wat we te zien zouden krijgen.
Na het slechte weer van gisteren was het tamelijk nevelig.)













Toen we over rand van de Canyon de bijna 2000 meter diepte in keken, hielden we onze adem in.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren.

Maar die dag op dat moment zie je in een oogopslag die 2000 meter diepte, die weergaloze verte, die "hoe ver?" kijkt. Zie je al die miljoenen jaren wind, ijs, water, hitte voor je staan als een uniek en enig monument wat er maar een luttele seconde zal zijn en dan al weer is verandert.

Verandert? 

Veranderd door de wind.

Veranderd door het licht.

De zon draait als een zoeklicht om deze sculpturen heen en verandert de kleur, de schaduw, de scherpte.

Veranderd door het geluid.

Veranderd door het knipperen met je ogen.

Die ene seconde.

Wees maar even stil.............

Op deze beelden mag geen fotoshoppen worden losgelaten.
Iedere schijnbare onvolmaaktheid is volmaakt.
Alles is wat je ziet.
Kijk naar het toeval.
Kijk naar deze verlegen compositie, die er zo lang ligt dat er soms een boompje op wil groeien.




Deze drie foto's illustreren de emotie van dat moment