Overwinteren

Omdat ik dit jaar niet als vorig jaar en een aantal jaren er voor, een maand lang voor mijn raam naar een sombere rivier met meer of minder ondergelopen uiterwaarden wil zitten kijken.

Omdat ik niet weer door mijn tuin en de omgeving wil zwerven om alles wat zo goed als dood is, zich tot het uiterste te zien inspannen om de winter te overleven  om straks in de lente met een zucht te kunnen constateren dat het het heeft overleeft.

Ik doe heus vreselijk mijn best om het er allemaal nog toonbaar uit te laten zien. Kijk naar mijn blogs van januari en van het Raam.

Niets mis met de foto’s van zenuwachtig rond vliegende ganzen, die hopen genoeg open water met voldoende voedsel te kunnen vinden om straks sterk genoeg te zijn om te kunnen paren, eieren te leggen en daar zo’n 30 dagen zonder noemenswaardig voer op te kunnen gaan zitten om de soort in stand te houden.

Ik zou bijna trots worden op mijn optimisme, een bijna zuur soort optimisme, waarmee ik probeer de dramatiek van een dooie polder te romantiseren.

Het beschrijven en fotograferen van een net gevonden lijk.

Maar dat optimisme heeft zijn grenzen

Mieke is in de winter ook niet bepaald de vrolijkste.
Dus gaan we er maar eens iets aan doen

Ik herinnerde mij een voornemen van ver voor mijn  retirement.

Op  zakenreizen zullen velen mij op het vliegveld, voor ik terug naar huis vloog , hebben horen mompelen dat ik later hier wel terug wilde komen.

Niet om te werken maar om van de schoonheid van het land te kunnen genieten.

Dat heeft mij al wat leuke en mooie reisdoelen op geleverd.

Hoog op mijn lijstje staat nog steeds Maleisië.
Dit doel is al twee keer van het lijstje afgevoerd en 2 maanden geleden heb ik bij het opschonen van mijn computer alles wat ik verzameld had over Maleisië, in de prullenbak gegooid.

We gaan overwinteren.

We gaan niet zoals veel van mijn leeftijdgenoten en lotgenoten in een kleine vakantie bungalow op een Canarisch eiland zitten.

We gaan geen vakantiehuis in Portugal of Zuid Spanje huren om in zo'n huis met air conditioning maar zonder verwarming als nog weg te regenen met te lage temperaturen voor onze wat ouder wordende botten.

We gaan naar het tropische regenwoud.

Te zien aan de groenheid van dat woud kunnen we rekenen  op vaak een douche maar wel een warme douche.

En zeker gaan we een tijdje lui op een tropisch eiland met de gat in het witte zand in de warme zon genieten van de blauwe zee met zoveel onderwaterschoonheid dat de verleiding van een duik onweerstaanbaar zal zijn.

In januari doen wij dus even niet mee.

We werken nu de plannen uit en dat is al leuk.

Maar de tickets liggen op de kast, dus we gaan nu echt.

(wordt vervolgt)

Iris van Herpen

Iris van Herpen (29) wint Golden Eye.

12 september vorig jaar schreef ik

We bezochten de solotentoonstelling van Iris van Herpen en Yin Xiuzhen in het Groningsmuseum. Geweldig.Iris is nog te zien tot 23 september en het werk van Yin staat en hangt er nog tot 18 november.Iris van Herpen komt van ArtEZ in Arnhem en maakt fantastische objecten om vrouwenlichamen en gebruikt daarvoor bijzondere materialen verwerkt met traditioneel vakmanschap, gedetailleerd handwerk en de meest innovatieve technieken als 3D-printen.

klik hier en geniet

.http://www.irisvanherpen.com/

De rest van het verhaal in telegramstijl

Ik heb tijdens onze reis door Frankrijk, Spanje en Portugal  nog wel het een en ander geschreven, maar niet gepubliceerd.
Er gebeurde niet zo veel.
Ik zal in het kort samenvatten wat ons in die drie weken is overkomen.
Meerdere mensen hebben ons geadviseerd naar Picos de Europa te gaan.
Ik was er absoluut van overtuigd dat dat in Portugal  lag.
Nee dus. We hebben het niet gevonden en zijn er dus ook niet geweest.
We hebben wel door het naar zweetsokken stinkende Noord Spanje gereden.

Wat stinken die gemaaide korenvelden en wat zijn ze saai. Santiagogangers moeten er dagen doorheen lopen.
Santiago lijkt op Nijmegen na de vierdaagse. Maar zonder publiek en geen Via Gladiola.
In Portugal komen we al snel achter dat als je je boodschappen op de markt doet, je bijna gratis leeft.
Dat is vooral belangrijk voor de Portugezen. Je bekt valt open als je hoort wat een gemiddelde goed opgeleide Portugees verdient.
We blijven een weekeinde in Braga. We zijn er snel uitgekeken, maar er wonen wel aardige mensen.
Voor we de omgeving verlaten via een vrijwel onbegaanbare maar wonder schone route, gaan we natuurlijk langs bij Bom Jesus.

In Vila Real, waar we na Braga naartoe zijn gegaan, blijven we 4 nachten. (van maandag tot donderdag)
Niet omdat het er zo leuk en zo mooi is, maar omdat de versnelling kuren heeft.

De pook staat als een verlepte tulp in een te grote vaas op de vloer van de Hilton.
Er moeten voor 19 € nieuwe rubbertjes en palletje in, die niet voorradig zijn.
De frutsels plus arbeidsloon kost me 190,= €. (Er werden wel 6 uur arbeidsloon gespecificeerd)(als je autopech krijgt kan dat in Europa het beste in Portugal)
We maken een onvergetelijke rit door het dal van de rivier de Douro, het gebied waar de Port vandaan komt.

We logeren die nacht op de binnenplaats van een kasteel in Lamego.
De volgende dag gaan we naar Porto en parkeren de Hilton op ongeveer 150 meter van zee.
Als we op de fiets met Julius achterop, een dag Porto gaan doen, komen we midden in de maraton van Porto terecht.

Natuurlijk is alles afgezet en sommige overactieve politieagenten willen ons op onze fietsen zelfs niet doorlaten.
Van drinken komt niets, maar we eten er wel lekker en we klimmen op onze fietsjes wel naar de kathedraal en de Dom Luis I-brug.
De afdaling is ijzig stijl.

We trekken langs de kust naar het zuiden. De natte gebieden langs de Ria de Aveira is het domein van de vissers en direct bij Aveiro liggen voor de toeristen nog wat zoutwinpannen.
Aveiro is een leuk stadje. Alle stadjes in Portugal zijn wel leuke stadjes.

Met Julius komen we natuurlijk nergens in, dus beperken we ons maar tot het genieten van de natuur.

Met die natuur is niets mis. En er is genoeg.

We gaan op weg naar de Serra da Estrela en komen terecht in Covilha.
We zien wel erg veel gebieden, waar de bosbranden hebben huisgehouden.
Mooi is het. Bij Torre is het hoogste punt van Portugal de bovenkant van een torentje. Hier is een waar wintersportgebied met liften en sneeuwkanonnen.

We logeren die dag op een camping, overigens totaal verlaten, onderaan een skipiste bij Sameiro.
Het is een borstelpiste, Er kan dus het hele jaar worden geskied.
We gaan terug naar Nederland via Guarda (nog in Portugal) via Salamanca, Valladolid, Burgos en San Sebastiaan.

We logeren de laatste nacht in Spanjer boven op een klif bij Zumaia net na Deba aan de Golf van Biscaia.
We hebben na Santiago alleen maar heldere blauwe luchten gezien met een stralende zon.
Dat lijkt nu voorbij, maar s'ochtends ontbijten we in een warm ochtend zonnetje.
We kunnen nu natuurlijk in een ruk naar huis rijden, maar dan is in een klap de vakantie voorbij.
We besluiten lekker een dagje Loire te doen.

We logeren bij Tours en sukkelen de volgende dag langs de prachtige kastelen richting Orleans.
Orleans hoeft van ons niet meer dus rijden we direct naar en langs Parijs om de laatste nacht van onze vakantie in Attichy langs de rivier de l'Aisne door te brengen.
Deze vakantie was niet een typische Cees en Mieke vakantie maar wel super relaxed. Weinig activiteit, veel natuur en ook wel veel kilometers