Op weg naar Bryce Canyon National Park

Heerlijk op ons gemak hebben we maandagmorgen 1 september het kamp af gebroken en de auto weer ingeladen.
10 minuten zijn we daar mee bezig.
We zien onze buren vroeg op staan, koffers gaan pakken, alles schoon poetsen.
Wij kloppen de tent uit en klaar.
Vandaag zal onze rit door het San Rafael gebied lopen.
Begrippen als San Rafael Reef, San Rafael Swell, San Rafael River, en de San Rafael Dessert.
We kruisen in de San Rafael Dessert de Green River en natuurlijk de  San Rafael River.
Deze rivieren staan nooit droog en je herkent ze op kilometers afstand omdat het ineens groen is in het landschap. Er zwerven in het gebied nog grote kuddes bizons.
Wij hebben ze niet gezien.
Wel komen we aan een stuk door Pickup Trucks tegen met alle soorten boten erachter. Later vinden we uit dat dit gebied onder andere via Route 95 toegang heeft tot Lake Powel, zo'n beetje het grootste watersport gebied van de VS.
Ik zal het fenomeen San Rafael nog wel eens onderzoeken. Geologisch gezien moet het heel bijzonder zijn.
Wij zien van het San Rafael Reef alleen de oostkant tot we in de buurt van de Dirty Devil River een opening in het gebergte zien.
Ik zit door de warmte en de saaiheid in slaap te kachelen en reageer op een bord langs de weg
Goblin Valley State Park.
Daar gaan we kijken, bral ik. Ik rem en sla rechtsaf.
We betalen toegang en zien ondertussen langs de weg  wat vreemde natuursteen obstakels staan.

Ik wrijf mijn ogen uit en kijk nog eens goed.
Goblin????

Kobold, aardmannetje, gnoom, kabouter

Zover als ik kan kijken staan er in het terrein noem het kobolds, aardmannetjes, gnooms, kabouters.

Noem het paddestoelen, noem het trollen.

Je ziet ze uit de berg te voorschijn komen op de achtergrond.
Het zand waait of spoelt weg en daar staat weer een nieuwe rij en al valt er op de voorgrond een rijtje om. Er komen gewoon weer nieuwen aan.
Ik moet er het fijne van weten.
Zoiets heb ik nog nooit gezien.
Hier ontstaat een sprookjesboek.
Hier moet ik wat mee.

Hier gebeurd wat mee.

Ik kan niet stoppen met het maken van foto's. Ik let niet op de sluitertijd, het diafragma.

Ik ben alleen bang dat ze straks gaan lopen en dan ben ik ze kwijt.

Dus let niet op de kleur. Het is allemaal rood/geelachtig. Let op de vorm.

Wat een gerollebol. 

Wat mooi.

Wat gek.

Ik denk dat als vanavond de zon onder gaat, ze allemaal van plaats gaan verwisselen en dat ze morgenochtend allemaal met een lange neus kijken of we ze allemaal weer kunnen vinden en wie wie is of wat wat is.

Ik ga nog even door.
Ik heb ze dus..........