Na de BEER nog een keer de boom in

Nog steeds woensdag.
Er komt soms geen eind aan een dag.
Na onze beer, kan de dag trouwens toch niet meer kapot.

We gaan natuurlijk nog wel even naar de de grootste boom kijken,

 met de grootste kruin

en met de grootste voet

We rijden via een duizelingwekkende steile en kronkelende weg, bergafwaarts het Park uit.
Langs de weg wordt op borden keurig aangegeven, hoe je met een automaat, remmend op je motor, zo'n lange afdaling kunt maken zonder je remmen te verbranden.
Dat weet ik nu dus ook en dat vergeet ik nooit meer.
Als je het Park uit bent zit je ook gelijk weer in de gribus.
Er is niet veel meer te vinden om te logeren of te kamperen, laat staan om te eten.
Na toch nog wat kilometers, onder andere langs Woodlake komen we in Exeter, een beschaafd stadje in de buurt van Visalia terecht. Niet bedoelt maar wel mooi mee genomen. Mieke regelt een motel.
We zijn moe.
s'Avonds eten we heerlijk en ontspannen in een Thaais restaurant.
We gaan nog twee dagen zwerven.
In ieder geval staat ons nog twee dagen woestijn te wachten met onder andere een bezoek aan Joshua Tree National Park.

Een BEER

Het is nog steeds woensdag 10 september.
We rijden op de Generals Highway in de buurt van Wuksachi Village en Wuksachi Lodge.
(Dit zegt de lezer niets maar de schrijver des te meer)
Omdat we niet veel meer te eten hebben, slaan we af om te kijken of we in het dorp bijvoorbeeld brood en melk kunnen scoren. Een beer denkt daar kennelijk het zelfde over.

EEN BEER.
Ja hoor, rechts van de weg staat een bruine beer.

 

Dan gaat ie ook maar eens verder. Naar het dorp denk ik om brood, melk en honing te scoren.

 

Gelukkig ligt mijn camera altijd klaar in de console tussen de twee voorstoelen.
En hij deed het deze keer gelukkig.
Ik ben heel blij met deze voor ons unieke beelden.
We hebben bij de receptie van de Lodge maar gemeld dat er in de directe omgeving een volwassen beer rondloopt.

Seqoia and Kings Canyon National Park

Het is inmiddels woensdag 10 september en het einde van onze reis komt in zicht.
We hoeven alleen maar te zorgen dat we vrijdagavond in Phoenix zijn om in te kunnen checken en de volgende dag onze V6 in te leveren

Het is nog koud en we gaan hier boven in het park nog een wandelingetje maken en dan kun je maar beter nog een stel extra pijpen om je kuiten hebben.

We ontbijten in Cedar Grove Lodge op zijn Amerikaans met pannenkoeken.



We verwachtten absoluut niet zo'n lux resort in deze wildernis.

Dit zijn geen eikels, maar vertel me maar wat het wel zijn.??

Vlak bij onze camping komt de Kingsriver als een waterval uit de bergen.
Het is de rivier waar we gisteravond laat lang langs hebben gereden en die na behoorlijke regenval behoorlijk angstaanjagende vormen kan aan nemen en dat bleek ook de afgelopen week het geval geweest te zijn.
De Rangers die we tegenkwamen waren stenen van de weg aan het verwijderen en meegesleurde bomen aan het verwerken.

De volgende foto's geven een impressie van de route die we gisteravond hebben gemist.

Bijna alle plaatsen die we deze vakantie hebben bezocht, zijn de moeite waard om een hele vakantie door te brengen. De ongereptheid van de natuur en de bijna onmogelijke variëteit is geweldig.

Onze kinderen zeiden vroeger wel eens 'Meer mooi is niet mooier' en daar heb ik deze reis vaak aan moeten denken.

Neem dit stuk rots. Isoleer het van de rest van de berg en iedereen wil dit toch graag 1 x 2 meter thuis aan de muur hebben hangen.
En dit hangt dus gratis op ongeveer twee afstand van de weg waar we langs rijden.

We zijn natuurlijk in deze parken in verband met de grootste en oudste bomen op aarde.
En wat moet je daar van zeggen?
Eerst gaan we Grant Grove Village, waar we gisateravond niet gelogeerd en niet gegeten hebben.
Hie staan wel een stel stevige bomen. Zowel Redwoods als Seqoia's
Ik kan wat feiten geven, maar je moet ze echt zien. Op een foto is het gewoon een boom. Misschien zie je dan zelfs wel dat het grote boom is.
Maar................

Redwoods
worden zo'n 115 meter hoog en 200 jaar oud
Aan de voet kunnen ze een diameter hebben van 6-7 meter

Seqoia's worden ruim 90 meter hoog en tot 3,500 jaar oud.
Aan de voet heeft de stam een diameter tot 12 meter.
Maar dat die bomen er al zo lang staan. Op dezelfde plaat en wat ze daar en in die tijd allemaal
hebben meegemaakt.
Ze stonden daar en hadden geen keus

Kijk naar de wortel van een omgevallen Seqoia

Hier staan er een paar bij elkaar. Het zijn nog jonge bomen. Goede morgen!

In de kruin van een van de grootsten, de General Grand Tree, zou ik wel een boomhut willen hebben.

Dit is niet te gebruiken als brandhout, maar je kunt de jaarringen tellen en aan de hand daarvan bepalen hoe oud die bomen ongeveer zijn

 

We trekken naar een ander eind van het Park waar nog wat meer Seqoia's staan.

Cedar Grove in het Sequoia Park

Als we dinsdagochtend 9 september opstaan is het behoorlijk koud. Het vriest een paar graden. Om na het eten weer een beetje op temperatuur te komen, zoeken we het zonnetje op buiten het bos op een boomstam over de rivier.

We zijn niet de enigen.
Vandaag is voor het eerst deze reis, de tent een beetje vochtig. We hebben geen haast.

In het Visitors Centrum drinken we een stevige teil koffie (je koopt hier altijd iets groots, maar dat zegt niets over de kwaliteit) en gaan we op stap.
Op Olmsted Point hebben we uitzicht op het dal, de er achter liggende Wilderness en natuurlijk de rook van de brand. De Tiogaroad waar we nu over rijden, is lang dicht geweest in verband met bosbranden.
Die zwarte verbrande lantaarnpalen langs de weg is een triest gezicht. Het doet ons erg aan Portugal, vorig jaar denken.

We hebben voor we hier vertrokken toch nog het verkeersbord 'Pas op voor overstekende Beren' gefotografeerd.
Misschien kan ik hem straks nog fotoshoppen achter een werkelijk voor onze neus overstekende beer??

Vlak voor Yosemite Village gaan we de Hwy 41 richting Fresno op.
We rijden nog een schitterende rit door de Sierra Nevada.

Als we al hadden overwogen een bezoek aan een soort civilisatie te brengen en als we dan ook nog Fresno zouden hebben uitgezocht?? (We zitten wel al een hele tijd in de wildernis, maar daar gingen we ook voor.)

Het is ons bespaard gebleven.
Als je op internet zoekt waar Fresno om bekend staat, krijg je een dwaze opsomming van inwoners aantallen, verdeeld over religies, afkomsten, vierkante kilometers, gemiddelde temperaturen, kwaliteit van de parken en meer van dat soort non informatie. Niemand heeft iets bijzonders kunnen bedenken.
De stad komt niet boven het talud van de snelweg uit, dus zijn we er uit voordat we wisten dat we er in waren.
We volgen onze Tom Tom naar Kings Canyon National Park.
In tegenstelling tot de afgelopen weken , wordt het heel stil om ons heen. Dat is niet alleen omdat ons navigatiesysteem wat zit te dromen tegen onze voorruit aan, maar de route die wij denken te moeten volgen is onbekend of niet populaire.
We gaan op weg naar Wilsonia.
Onderweg naar het park tanken we nog ergens, want in het Park zijn geen tankstations.
Restaurants, campings, laat staan motels komen we niet meer tegen tot bij Big Stump, de entre van het Park.
In Wilsonia kunnen we nog evt.  mee eten in het restaurant van de lodge, die overigens vol zit.
Maar dat duurt zo lang en we willen eigenlijk naar Cedar Grove Village aan het bittere einde van een doodlopende weg. Het wordt al aardig donker en het is zeker nog een kilometer of 60 rijden.
We besluiten door te rijden. We hebben genoeg eten om vanavond niet van de honger om te komen, maar veel van de weg en de omgeving zien we niet. Dat is niet erg. Het is een doodlopende weg en morgen moeten we hem weer terug rijden en kijken dan wel. We komen werkelijk geen auto tegen en slingeren in het stervens donker als gekken berg op en berg af. We rijden op een bepaald moment door een kloof, die steeds nauwer wordt, met een bruisende rivier direct naast de weg.
De eerste camping die we zien als we Cedar Grove naderen, rijden we op. Het is hier ook duidelijk een beren-camping met berenkluizen.
We hoeven geen plaatsje te zoeken, want we zijn hier bijna alleen.
In het toiletgebouw brand de hele nacht het licht. We gaan er dus niet te ver vanaf staan.

We steken een vuur aan, zetten de tent op op het vlakste plekje wat we kunnen vinden, eten er lekker van, drinken nog een biertje en rollen om een uur of tien de slaapzakken in.
Als we 's morgens wakker worden, blijken we onze tent bijna op de onverharde weg te hebben opgezet.
Daarom was het zo vlak.

Yosemite

Yosemite
En dat spreek je toevallig wel heel anders uit.
yo-SEH-mih-tee
Onderweg naar het park in een winkeltje in Independence (hoe kom je aan zo'n naam??) vertelden we de winkelier op onze manier waar we naar onderweg waren.

Oh yo-SEH-mih-tee.
We hebben het de rest van de weg zitten oefenen, maar vielen dan soms toch weer in de fout of in de slappe lach.
De winkelier had ons nog meer te vertellen.

Zware overstromingen in zuidwesten VS // milieu

• Door Erik Feenstra op 9 september 2014 om 10:54, in de categorie milieu, natuurrampen en Noord-Amerika.

Het zuidwesten van de Verenigde Staten heeft te kampen met zware overstromingen. De naweeën van orkaan Norbert hebben droge woestijngebieden ten oosten van Californië veel water bezorgd. De orkaan is inmiddels afgeschaald naar een tropische storm, maar die gaat wel gepaard met veel regen en onweersbuien. Het goede nieuws is, dat het kurkdroge zuidwesten veel water kon gebruiken, al zal dat niet genoeg zijn om een eind aan de droogteperiode te maken.

In Phoenix, Arizona, is de noodtoestand uitgeroepen, nadat de stad door extreme regenval onder water staat. In een halve dag viel een hoeveelheid water die er normaal in een half jaar valt: een record dat Phoenix nooit eerder beleefde. Tot nu toe werd de stad geplaagd door één van de droogste periodes ooit. Er waren ook overstromingen in Tucson (ten zuiden van Phoenix), het zuiden van Californië en de Las Vegas vallei in Nevada. In de regio Tucson vielen twee doden, In de staat Nevada trekt het water inmiddels langzaam weg, maar laat een grote ravage achter.

Dit was de strekking van zijn verhaal.
En, vertelde hij verder, in Yosemite (yo-SEH-mih-tee) woede al maanden een reusachtige brand, die bestreden werd door zo'n 1500 brandweermannen

Wij reageerden als na het zien van de 'Ver van je bed show' en realiseerden ons ternauwernood dat we tussen behoorlijk wat narigheid door zijn gereden.
Het weer was nog niet alles maar zorgt wel voor erg mooie luchten.

Een paar boeren, hier noemen ze ze nog steeds cowboys, zijn op stap met hun vee.
Ze zijn in ieder geval goed voor een paar schilderachtige plaatjes.

Ik gebruik een hekje als statief.

Voor we de pas opklimmen naar de ingang van Yosemite National Park op de Tioga Pass, rijden we nog even langs het zogenaamde Mono Lake.







Dit is de Dode Zee van de VS. Het
is nog net niet massief zout, maar het scheelt niet veel.
Ik heb me laten vertellen dat dit meer de dupe is geworden van de dorst van Los Angeles.
80% van het toevoerwater van het meer wordt afgetapt en naar de stad getransporteerd.

Ellery Lake

Als we uiteindelijk in het park aan komen, zetten we onze tent op op de eerste camping waar ze plaats hebben en dat is in Meadows op bijna 3000 meter hoogte. Vlak bij ons kampje stroomt de Tuolumne. Een riviertje waaraan we morgenochtend in het zonnetje kunnen ontbijten.

We worden voor beren gewaarschuwd.
Zelfs als je eten in je auto laat, breken ze die open om het te jatten.
Heel consciëntieus pakt Mieke alles wat ook maar iets met eten te maken heeft in en verbergt het in onze privé berenkluis.

We krijgen vannacht geen bezoek van beren.
Om het niet koud te krijgen hebben we ons behoorlijk dik ingepakt in bed en slapen een gat in de dag.
's Morgens ligt er ijs op onze berenkluis. Er is geen beer aan geweest, maar bijna al ons eten is aangevreten door de muizen. Die konden wel op een of andere manier in onze kluis.
En dan loop je weer het gevaar voor het hantavirus, wat daar heeft geheerst of misschien nog wel heerst.

Deze waterval moet spectaculaire zijn als er genoeg water is, maar we denken dat dat wordt gebruikt om de bosbranden te blussen.
Er komt maar een klein piemelstraaltje naar beneden
We rijden het Park door en genieten wel van de schitterende uitzichten, maar de wandelingen die we willen maken bij Mariposa Grove kunnen niet doorgaan wegens de brand.
We wandelen wel in de beroemde Yosemite Valley, maar krijgen toch een te heftig Vondelpark-op-zondagmiddag gevoel.

Het is niet niks zo'n park in een dag heen en weer door te rijden. Ik weet het niet precies meer maar ik denk zeker 60 kilometer heen en 60 kilometer terug te hebben gereden.
Morgen verlaten we het park langs de west kant en gaan op weg naar de Sequoia's.

Waar we maar net aan zijn ontsnapt

Onderweg ontving ik drie alarm-berichten op mijn mobiele telefoon.

Toen was ik er wel van overtuigd dat we het niet over een lekkere Hollandse stofverdrijver hadden. In Saudi heb ik wel eens zoiets over me heen gehad.
Echt DOODENG.
Je ziet niets, het is een reusachtige pestherrie, je auto schudt alle kanten op en er vliegt van alles aan alle kanten tegen je aan.

Uiteindelijk reden wij langzaam naar het oosten en verdween de hurricane naar het westen.
Een beetje spannend was het wel.

Je ziet dit meestal alleen op TV bij National Geographic. Wij hebben er niet bij zitten schreeuwen.


Even na Pahrump zijn we linksaf geslagen. Als het al geen woestijn was waar we al die tijd in reden dan werd het het nu wel.

 

Zabriskie Point ligt iets verhoogd in het landschap op opgewaaid zand, met een omgeving die overigens behoorlijk ver onder zeeniveau ligt. 

De 190, onze weg, ligt op een bepaald moment op -68 meter 

De temperatuur op deze plek is boven de 50˚Celsius, of te wel boven de 122˚ Fahrenheit.

Het is in meer opzichten een enorm Déjà Vu.
Ik heb uiteindelijk 4 jaar midden in de woestijn gewoond in deze hitte, die ik hier als weldadige heb ervaren. Mijn botten en gewrichten hadden een beetje heimwee.

We wilden voor donker de woestijn uit zijn.
Dus zijn we toch behoorlijk door gescheurd eerst over de Towne Pass (ruim 1500 meter hoog) en daarna naar het Panamint Range gebergte. Deze niet te grote bergketen  in de Mojavewoestijn met een hoogste punt op ruim 1600 meter, is wel indrukwekkend mooi. De zon was langzaam aan het ondergaan. Je gelooft het of niet, maar er kwamen ons twee fietsers tegemoet met hun hele hebben en houden voor en achterop de bagagedragers

Toen lag de Sierra Nevada voor ons. Daar hoefden we niet overheen. Dat kan je hier trouwens ook niet overheen en doorheen.

De Sierra Nevada is vergelijkbaar met de  Alpen in Europa met veel toppen boven de 4000 meter.
Het gebergte is ca. 110 km breed en 640 km lang.
De komende dagen zullen we, als we in het noorden bij Lee Vining de Tioga Pass zijn overgereden,
de verschillende parken in dit gebied bezoeken.
We slapen vannacht in een motelletje in Lone Pine.
Dat het een smoezelig zootje is, deert ons niet. We zijn na een enorme rit met genoeg avonturen, doodmoe.