Maar als je het mist als mensen die je goed hebt gekend, zijn overleden, kun je de grootste blunders slaan.
Bij Evert ging het net goed. De condoleance was al geweest. Die had ik gemist, maar ik kon de plechtigheid ter gelegenheid van de crematie nog wel bijwonen.
Wie is/was Evert?
Evert was de leider van het elftal waarin Yevgeny heeft gevoetbald vanaf zijn achtste tot aan zijn twaalfde jaar. Ik was in die tijd bestuurslid van de voetbalclub en belast met de leiding over de jeugd en alles wat daar bij kwam kijken.
In die tijd gingen Evert en ik veel met elkaar om. We we spraken elkaar zeker twee keer in de week.
We zijn elkaar nooit helemaal uit het oog verloren, maar veel gemeen hadden we niet.
Als er een wederzijdse kennis jarig was, kwamen we elkaar nog wel eens tegen.
Soms, om hem en zijn gezelschap te plagen, ging ik bij hem zitten. Dan moesten de beste mensen zo "algemeen beschaafd" mogelijk praten, want ik verstond geen woord van platte dialect.
De laatste jaren ging de gezondheid van Evert steeds verder achteruit met alle bijkomende, steeds onverdraaglijker wordende narigheid , waar met zijn doodgaan voor hem gelukkig een einde aan is gekomen.
Ik wordt bij die herinnering bijeenkomsten altijd erg emotioneel. Er zijn de laatste tijd te veel goede bekenden en vrienden dood gegaan. Dan ga je natuurlijk naar zo'n herinnering bijeenkomst, maar ik kan daar gewoon niet tegen.
Al dat verdriet.
Ik heb dan óók altijd verdriet. Maar ik ga er nooit meer naar toe.
Ik stuur wel een briefje of ga naar de condoleance.
Ik ga alleen nog naar mijn éigen crematie.
