We zijn even uit de rimboe

Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om ons in een huurauto te krijgen.
We hadden een huurcontract met Sunny Cars uit Hoofddorp, die via Europcar in Maleisie mij van een huurauto zou voorzien.
We vlogen van Langkawi naar KL Low Cost Terminal, KLLCT, waar we de auto op konden halen bij de Europcar balie, volgens Sunnycar in Hoofddorp.
Die balie bestaat niet op KLLCT, daarvoor moeten we naar de aankomsthal van de International Airport.
Een half uur met de taxi.
Dat wisten we niet. Na wat heen en weer bellen zijn we er achter gekomen.
Van Sunny Car kregen we vier en twintig uur later een bericht dat we de Europcar Balie ondertussen wel gevonden zouden hebben. Bijzonder attent.
We hebben vooraf nogal wat extra's moeten betalen. Onder andere voor het feit dat ik ouder ben 65 en omdat de auto zou worden opgehaald op een nationale feestdag. De hele moslim wereld viert op 14 januari de geboorte van Mohammed.
Ik heb er voor betaald maar de verhuurmaatschappij was ons vergeten. We hebben iedereen in KL, die iets te maken hadden met Europcar uit bed gebeld.
Naast onze chagrijnige gezichten genereerde het dus nog meer niet vrolijke gezichten bij de Sunny boys.
We zijn uit KL vertrokken richting Taman Negara met een huurauto. Een Proton.

We hadden geen haast, maar kregen wel steeds meer haast.
We wilden perse voor donker de laatste 60 kilometer over een foei slechte jungleweg naar Kuala Tahan rijden.
We waren rond 6 uur in Tembeling en wisten dat het s´avonds om 7.30 uur donker zou zijn en dat het van daar af op zijn minst nog een uur rijden was.
Vanaf Kampung Batu Garang werd de weg echt slecht.
Omdat ik aan de andere kant van de auto zat (ik reed in een Engelse auto) wist ik niet instinctmatig waar mijn wielen zaten en heb ik onze Proton ernstig op de proef gesteld ten aanzien van terrein rijden. Ik ben door ieder gat en iedere kuil op de weg gereden.
Van de borden langs de weg waarop werd gewaarschuwd voor overstekende olifanten, heb ik me maar niets aan getrokken.
Toen we aankwamen bij ons 4 sterren hotel,stond de eigenaar ons zuchtend op te wachten "Jullie zijn toch nog gekomen".
Het was inmiddels donker en na inspectie van ons onderkomen was het enige wat we konden vaststellen dat de vier sterren van het hotel aan de hemel stonden.

Maar dit was het uitzicht uit het raam van onze kamer. Niet dat je hier uren naar gaat zitten kijken.

We zijn naar het centrum van Kuala Tahan, wat een wereldstad, gereden om te eten en excursies naar de Taman Negara te boeken.
We vinden uit dat het voor een fototoestel het duurste is om het natuurpark in te komen.
We betalen voor de pont naar de overkant 1 Ringit, 5 Ringit voor de excursie en 10 Ringit per fototoestel

Als we door het raam van het boekingskantoor naar buiten kijken, zie je dit Apocalyptische beeld.

Aan de overkant is een steiger vanwaar alle tochten door het meer dan 4000 vierkante kilometer grote natuurgebied vertrekken.
Twee weken geleden stond het water van deze rivier ongeveer 4,5 meter hoger en was het bijzonder lastig om aan de overkant te komen.
De drijvende restaurants lagen toen bijna midden in het dorp.
Wij eten bij kennissen van de hoteleigenaar en sober hapje rijst.

S'morgens bestaat het ontbijt uit de overblijfselen van de rijst met kip en een beetje groente van de vorige dag.



We gaan op pad naar de berg Bukit Terisek.
Een klim door het oerwoud naar een bijna 400 meter hoge top van waaraf je een schitterend uitzicht hebt over de omringende Jungle.

Deze exotische varen kan er blauw uit zien of gewoon groen.

Het blauw is schitterend.

Ofschoon het niet de bloeitijd was is er kennelijk nog voldoende te eten voor deze schitterendste vlinders.

Ja, de regenwouden zijn vochtig, dus hult de natuur zich hier altijd wat in nevelen.

We doen natuurlijk de beroemde Canopy walkway. Deze is inmiddels verlengd tot ruim 700 meter.

Je wandelt tussen  de toppen van de woudreuzen.

Ik kan er nog wel duizend foto's bij zetten............

Iedereen in Kuala Tahan weet ons te vertellen, dat we beslist de avondmarkt in Serma niet mogen missen.
We missen hem natuurlijk niet, maar het was beslist niet zo spectaculaire als men deed voorkomen.
Wij hadden de indruk dat wij er het meest bezienswaardige waren.
Mieke kreeg de lachers op haar hand, toen ze een lekkernij wilde verorberen met verpakking en al.

Onze zwerftocht door de rimboe van Taman Negara heeft vooral vermoeidheid gegenereerd.

250 Leerlingen van het St Patrickscollege uit Singapore hebben er op een uiterst degelijke manier alles aan gedaan om alles wat leeft en ter been of ter vleugel is tot op zeker 5 km van onze route te verdrijven.







Als ik dit schrijf, zijn we al weer verder getrokken. We hebben onderweg ruzie gehad met Tom Tom, die ons nog een keer heel Maleisie door wilde laten reizen.
We logeren in het Casa de la Rosa het meest koloniale hotel in de omgeving van Tanah Rata in de Cameron Highlands.
Ik heb al een paar dagen erg veel last van een smerige verkoudheid en keelontsteking.

Vreemde hotels

Er zijn hotels en hotels.
Het hotel in Langkawi waar wij nu logeren,  mag bijzonder heten, maar waar ik nooit meer zou boeken.
De kamers zijn gesitueerd in gebouwtjes aan twee kanten van een wandelpad.

In ieder gebouwtje zijn twee kamers op de begane grond en twee op de verdieping.
Wij hebben een kamer op de verdieping.

De kamer is bereikbaar via een trap, die uitkomt op een veranda. Vanaf die veranda kun je je kamer in, die overigens niet erg groot is en in alles afwijkt van welke hotelkamer dan ook. Het enige meubilaire in de kamer is een matras op een plank op de grond.

Achter de slaapkamer kom je in een soort halletje, waar je bagage en kleren kwijt kunt. Daar achter een badkamer met een wastafel, een toilet en een koude douche.
Geen airco, geen stoel, geen tafel. Alleen twee ligbanken en een salontafeltje op de waranda.
Maar wel in een luisterijke omgeving. Eigenlijk midden in het oerwoud. De gebouwtjes zijn gebouwd in de "Longhouse style".
Het bedlinnen kan ik niet goed beschrijven, maar bestaat uit een kleed op het bed, van die stof waar we thuis van die vaatdoekjes van hebben.
De deken waar we onder slapen is ook van dat spul en we hebben ook ieder een handdoek van dat spul, waarmee je je natheid alleen over je lijf kunt verspreiden.
WC papier en warm water (voor de koffie) kun je bij de receptie kopen.
Ze zijn wel allemaal erg aardig en het Eco-idee achter het geheel spreekt me ook wel aan, maar wat luxer en gladder had van mij wel gemogen.  Als we thuis zijn zal ik aan dit verhaal wel wat foto's toe voegen.

Nu vliegen de apen om me heen en zijn een stel bezig iets eetbaars uit een vijver te krijgen. Wie vertelde mij ooit dat apen niet zwemmen?

Aanvulling op het verhaal van de kamertjes.
De wandjes zijn flinterdun. En niet alleen de buitenwanden maar ook de tussenwanden.
Het geluid wat je buren maken kan erg irritant zijn, maar als bij een Russische disco iets verder in de straat,
een feest wordt gevierd, dan kun je tot een uur of vier in de nacht je lol op.
T-Star Langkawi.

Russen en Chinezen

Gisteren zaten we, na ons tochtje door Mangrovebossen, s' avonds te eten bij, waar anders, de Chinees, toen er een groep Russen binnen kwam. Het waren er zeven.
Drie van de zeven waren enorme Russen.
Twee vrouwen en een man.
Als ik zeg enorm.........Ze moeten per stuk zeker 150 kg hebben gewogen.
Ze waren niet klein ook dus kan het best 180 kg per persoon geweest kunnen zijn.
Ze gingen keurig om een grote ronde tafel zitten.
Het was het standaard meubilair  van het restaurant wat uitstekend paste bij de standaard klant van dat restaurant.
De zoon van de eigenaar kwam echter spoorslags aanrennen met 3 buiten model stoelen met een soort olifanten poten. De drie zwaargewichten moesten persé op die stoelen zitten.
Een komedie.
Pa, de eigenaar, deed kwasie gepikeerd, de zoon was knap trots op zichzelf en liep als een pauwenjong door de zaak en de Russen leken het gewend en vertrokken geen spier.
Ze trokken wel allemaal een smartfoon, bestelden een berg eten en een plas drank en hebben alles keurig met een lepel in de rechterhand  naar binnen gewerkt en de linkerhand schoon gehouden om hun behoefte op de telefoon te kunnen doen.