Arches National Park dag twee

We hebben gisteren al geconstateerd dat minstens nog een dag in dit Park ronddwalen een bijzondere ervaring zal zijn.
Er zijn diverse Trails uitgezet langs de meest spectaculaire elementen in dit Park, maar ook met de prachtigste uitzichten.

Niet alle tochten zijn even ongevaarlijk.
Soms balanceer je op een richel met aan allebei de kanten een duizelingwekkende afgrond.
Mieke was er een beetje bang voor, maar toen ze deze foto zat te nemen, had ze nog niet helemaal in de gaten, dat ze zowel links als rechts een meter of tweehonderd naar beneden kon kukelen.

Er staat dan ineens op een helling een kleine Arch alsof het niets bijzonders is.

Op een bepaald moment was ik het wel even zat om weer door het mulle zand naar weer zo'n wereldwonder te gaan kijken.
Aangegeven stond dat een Trail naar de zogenaamde Broken Arch zou leiden.
Mieke vond in de schaduw in een diepe spleet deze kolommen en Arch.
Een paradijs voor kinderen.
Lekker knoeien in het zand en koel door de aanwezigheid van schaduw en gekoelde rots.
Ik zou er een ijstent openen.

Ik heb het al eerdere geschreven. 'We zijn hier niet voor de sport'
De Devils Garden Trail, die we vandaag lopen, is niet de makkelijkste in de omgeving, maar wel een van de mooiste.
Op een bepaald moment moesten we een steile en spekgladde rotsrug opklimmen.
Klimhoek 45˚ Hoogte een meter of  15
Met je handen kon je alleen proberen je evenwicht te bewaren, maar houvast had niet op dat stuk steen.
We moesten volledig vertrouwen op de kwaliteit van onze schoenen en hopen niet uit te glijden.
Als je valt als jonge vent, zul je er war schaafwondjes aan overhouden, maar als een ouwe lul als ik onderuit ga en ik breek iets, moet ik kilometers over niet erg goed begaanbaar terrein op een brancard naar de bewoonde wereld gesleept worden.
Ik loop als een jonge gek in een lijn die rots op.
Aan de kwaliteit van mijn nieuwe LOWA Renegade GTX mankeert niets. Ik beheers het kunstje nog mijn voeten zo neer te zetten dat een maximale druk ontstaat op het volledig oppervlak van de zool.
Na deze exercitie is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Ik heb geen last van binnensluipende overmoed.

Deze Arch is niet zo lang geleden bijna ingestort. Het is nu een flinterdun stuk rots, maar dat was anders.
De brug was ongeveer vier keer zo dik, maar de hele onderschil is er met donderend geraas vanaf gevallen. Er waren op dat moment mensen in de buurt die op het plotseling gekraak de goede kant zijn op gevlucht, want geen 10 seconden later verdween het grootste deel van de Arch in een immense stofwolk.



Er mag niemand meer onderdoor.

Aan het einde van de Trail komen we deze dubbele Arch nog tegen.

We genieten op deze hoogte, we zitten op ongeveer 1600 meter, van de geweldige uitzichten over bijna oneindige uitgestrekte vlakten, waar deze bizarre natuurelementen uit te voorschijn komen.

Als we tenslotte na twee dagen zwerven door dit paradijs voor vreemde steenconstructies, het Park verlaten, staan de drie dominees nog bij de ingang te roddelen.

s'Avonds hebben we ons getrakteerd op een Mexicaan.
Morgen trekken we richting Brice