Terug in de tijd. Voorjaar 2009

Ik citeer mezelf:
"Als ik met pensioen ga, is het eerste wat ik doe: op de fiets stappen en naar Parijs rijden."
Om meer dan goede redenen is die expeditie uitgesteld tot april 2009, 4 maanden later.
Op die heerlijk fietstocht ben ik de tweede dag in Neerlinten in België vlak bij Tienen terecht gekomen en ik heb me toen voorgenomen toch eens iets lovends te schrijven over de gastvrouw en gastheer van die zondag: Jos en Nicole  Scherens op hun landgoed het Leeuwerikenveld.
Ik ben die zondag vertrokken uit Valkenswaard, waar ik een regenachtige nacht heb doorgebracht op een natuurcamping van Staatsbosbeheer. Ik zal de lezer het verhaal van mijn tocht door en om Eindhoven besparen.
Ik zag erg op tegen mijn fietstocht door België, maar het moet. Omrijden door Duitsland is belachelijk en geen optie.
Zodra ik België in reed, werd ik gelijk naar een kanaal geloodst, het Kempenkanaal, bij het Sas moest ik linksaf het kanaal naar Dessel volgen. Als dat kanaal het Albertkanaal tegen komt, mag ik rechtsaf naar Diest.
Langs de jaagpaden van kanalen in verlopen industriegebieden fietsen is SAAI!
In Diest moet ik de oude spoorweg richting Tienen en Hoegaarden zien te vinden. Deze Oude Spoorweg is tegenwoordig een fietspad. Er staat in Diest nergens iets aan gegeven en ik kan het pad met geen mogelijkheid vinden, maar ik zit op een bepaald moment wel halverwege Leuven op de N2.
Als ik bij een Belg aan bel om te vragen hoe ik zo snel mogenlijk in Tienen kan komen stuurt hij me naar de Tiensesteenweg naar Tienen, een soort zevenheuvelenweg.
De weg is ideaal voor een snelle rit met een auto, maar voor een fietser met 25 kg bagage en nog niet zoveel ervaring met heuvels beklimmen en met inmiddels ruim 110km in de benen was het een hel.
Onderweg bel ik twee keer op naar Jos, van Jos en Nicole  Scherens op hun landgoed het Leeuwerikenveld, dat ik er aan kom, maar dat het niet zo snel gaat. Ik had eerder afgesproken dat ik bij hem zou komen eten.
Geen probleem voor Jos, hij zet de Pils ook nog wel even koud.
Ik was dood toen ik aan kwam met , in wielertermen "met het snot voor de ogen".
Jos beheerde naast een kleine camping en een restaurant ook een B&B.
Ik had natuurlijk niet te veel zin om ook nog mijn natte tent op te zetten, maar Jos had geen vrije kamers meer over. In het restaurant bleek later dat de B&B kamers werden bezet door vier betweterige schoolmeesters uit Tilburg.
Jos en Nicole in de keuken sloven zich uit en laten me alles proeven wat ze in hun restaurant kunnen bereiden.
VEUL!
Mijn moeheid, de koude Pils en een goede fles rode wijn zorgde voor een diepdoorslapen nacht in een steeds natter wordende tent.
Als ik s'morgens afreken met Jos, schenkt hij mij een heerlijke bak koffie en biedt me de broodjes met beleg van de inmiddels vertrokken bekakte B&B bezoekers aan. Ik sla het niet af.
Als je ooit eens in de buurt bent, een stevige honger hebt en een slaapplaats zoekt
http://www.leeuwerikenveld.be/
Ik vind de tot fietspad omgebouwde spoorbaan en volg hem tot in het centrum van Namen, hier zeggen ze Namur. Fietsen op kaarsrechte geasfalteerde voormalige spoorbanen is ook SAAI!

terug naar de werkelijkheid

De elfstedengekte is weer voorbij, het ijs is gebroken en begonnen te ontdooien. 

We kunnen dus met een gerust hart overgaan tot de orde van de dag zonder iets belangrijks, als een Elfstedentocht, te moeten missen.

Ik heb voor het eerst sinds we onze B&B hebben verdubbeld, ook een dubbele bezetting.

Dat betekent 2 appartementen in gebruik, 2 vuile bedden, dubbele aantal badlakens en een dubbele afwas.

Dat lijkt een hoop werk, maar het wordt allemaal door de was- en afwasmachines gedaan.

De broodjes en de croissantjes worden door de oven gebakken. Koffie en thee zetten is ook niet het werk en van het sinaasappeltjes uitpersen is het schoon maken van de pers een klote klus.

De badkamer, het toilet, de slaap- en woonkamers schoon maken is een fluitje van een cent. Het meeste werk is voor de nieuwe gasten de lakens en slopen strijken en de bedden opmaken. Vroeger heb ik er wel eens een Filippino voor gehad, maar die zijn hier lastig krijgen.

Gisteren zijn Mieke en ik naar de wandel- en fietsbeurs in Amsterdam geweest. 

Op zo'n dag in de RAI ben je met die hele grijze golf eens lekker onder elkaar.

Wij, de wat ouderen, schijnen de enige te zijn die tijd hebben om naar zo'n beurs te gaan. Wij schijnen ook zo weinig haast te hebben, dat we het ons kunnen permitteren om ons lopend en fietsend voort te bewegen en te vermaken.

Als je het aanbod ziet, lijkt het dat er steeds verder moet worden gelopen en gefietst. 
Kris, kras door vooral Europa. Er zijn ook al veel wandel- en fietsroutes uit gezet in Azië, Noord en Zuid Amerika en Afrika.

Er wordt veel werk gemaakt van de verkoop van fietsen, waarmee je van stopcontact naar stopcontact moet fietsen. 

Er zijn wel wat zonnepaneeltjes te koop, maar ik zie het voorlopig nog niet gebeuren, dat er fietsen over de wereld rijden aangedreven door stroom opgewekt door de roemruchte blauwe paneeltjes.

Opvallend was een bakfiets met elektrische trapondersteuning. Ik had wel de indruk dat de beschikbare laadruimte in zijn geheel zou  worden ingenomen door accu's. Wat een loeizwaar kreng was dat.

We hebben ons kostelijk vermaakt en veel goede ideeën op gedaan.

Dat moet ook, want over 11 weken gaan we op pad. Nu de ergste kou uit de lucht is, kunnen we naar buiten voor onze broodnodige training.