En dan kan ik helaas alleen nog in de verleden tijd schrijven.
Noah was een zeldzame teckel. Hij was in zijn soort super volgzaam en gehoorzaam, hij volgde je altijd perfect.
Hij wilde, als het aan hem lag altijd en overal met iedere hond spelen en vriendje worden met iedereen.
Het koste hem de grootste moeite om zich bij het begroeten van ons, de kinderen en alle bekenden, niet te uitbundig in piepen en blaffen uit te barsten.
Hij kon dagen op zijn matras voor een van de ramen op de uitkijk liggen om ons tegen alles en iedereen die voorbij kwam te beschermen. Hij lag altijd in de meest bizarre houdingen op zijn matrassen of zomaar ergens tegen de muur te slapen. Als hij het te koud vond dan kroop hij net als een mens lekker onder de deken in zijn bak.
Geen hond kon zo mooi en sierlijk de trap op rennen en er zo onbeholpen weer vanaf hinke-pinken.
Zijn grootste hobby was, bij zonnig weer, achter de schaduwen van vogeltjes, vlinders en grote vliegen aan rennen in de tuin. Dat ging vaak gepaard met luid blaffen.
Helaas is een schaduwtje hem fataal geworden. Hij is op een erg ongelukkige manier in het hek van zijn kennel terecht gekomen en heeft dat niet overleeft.
Het was erg om hem zo dood te vinden.
Yevgeny, Mieke en ik hebben afscheid van hem genomen en hem begraven op zijn lievelingsplekje in de tuin. Naast de Beukenheg vol met plagende mussen in de schaduw van de Vlier.
Noah, bedankt voor je plezier, je gezelligheid en je trouw.
We missen je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten